แล้วมันก็น่าเจ็บใจตรงที่ฉันต้องยอมเขาทุกครั้งไป รถคันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากคฤหาสน์ตรงไปยังสนามบิน ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตลอดทางคัลเลนจับมือฉันไม่ยอมปล่อย
หรือเพราะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหวั่นไหวก็เลยอยากจะแกล้ง
ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ท้วงอะไร เพราะกลัวโดนเขาจี้ถามอีก รายนี้ยิ่งชอบมาเล่นกับความรู้สึกอยู่บ่อยๆ ไม่เสี่ยงดีกว่า
สนามบิน
ตั๋วเครื่องบินที่คัลเลนจองให้เป็นระดับเฟิร์สคลาส ทำให้พอมาถึงก็มีคนมารอต้อนรับอยู่แล้ว แถมยังช่วยจัดการสัมภาระ ก่อนจะมีคนพาไปนั่งรอที่เลานจ์
“หิวไหม ?” คนตัวสูงหันมาถาม ทำเอารู้สึกแปลกใจ เพราะปกติเขาไม่ค่อยใส่ใจอะไรฉันด้วยซ้ำ
“นิดนึงค่ะ แล้วคุณล่ะ”
“ถ้าหิวก็กิน แต่ฉันไม่”
“กินด้วยกันสิคะ บินหลายชั่วโมงอยู่นะ”
“บนเครื่องก็คงมีให้กิน”
“งั้นเกลกินบนเครื่องพร้อมคุณก็ได้ค่ะ กินคนเดียวมันแปลกๆ”
“แล้วจะไม่หิว ?”
“ไม่…”
โครก~
เอ่อ..ให้ตายสิ ท้องฉันมันจะ
