คงเป็นเพราะฉันเป็นฝ่ายชอบเขาก่อนละมั้ง ชอบมากมาตลอด ฉะนั้นไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอะไรมันก็มีผลต่อความรู้สึกมากจริงๆ
“เดี๋ยวฟ่านฟ่านก็มาเห็นหรอกค่ะ” ฉันดึงมือกลับแล้วเว้นระยะออกมา ยังไงเด็กนั่นก็ยังอยู่ในบ้าน
“ฉันจำเป็นต้องแคร์ด้วย ?”
“ก็ตอนนี้จำเป็นเพราะพี่ชายคุณนี่คะ”
“แปลว่าเธอโอเค” ไม่เลย ไม่โอเคเอามากๆ ไม่อยากจะโอเคด้วย แต่ฉันเลือกอะไรได้ที่ไหน
“เกลแค่ยอมเข้าใจคุณมากกว่าค่ะ” ส่วนนึงเพราะคัลเลนแสดงออกชัดเจนว่ารู้สึกกับฉันยังไง ฉันเลยทำใจอดทนได้
“ขอบคุณนะที่เข้าใจ ไม่มีใครในสายตาฉันที่จะดีเท่าเธออีกแล้ว” ฉันยิ้มเขินกับคำหวานที่เขาเอ่ยออกมานับไม่ถ้วน ได้แต่ก้มหน้างุดเขินอายครั้งแล้วครั้งเล่า
“ทำอะไรกันคะ!!” เสียงแหลมสูงของฟ่านฟ่านดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกระทืบเท้าเข้ามาดึงแขนคัลเลนไปควง
ถ้าไม่ติดว่าแผนนี้มันสำคัญกับบริษัทของครอบครัวเขาละก็ฉันจะเดินไปกระชากยัยเด็กนี่มาตบจริงๆ
