ฉันร้องไห้พร้อมเก็บเสื้อผ้าไปด้วยโดยมีทิชาช่วยเก็บของอีกแรง จนถึงตอนนี้ก็ยังติดต่อคัลเลนไม่ได้ ฉันจึงเลือกส่งข้อความไปแทน
ฉัน: เกลรักคุณนะคะ
ไม่สามารถพิมพ์อะไรต่อได้เพราะแค่นี้น้ำตามันก็ไหลอายแก้มจนแทบจะเป็นสายเลือดแล้ว
มันเสียใจที่ตัวเองเลือกแบบนี้ แต่ด้วยเวลาที่บีบคั้นทำให้ไม่มีทางเลือก
หลังจากเก็บของเสร็จแล้วฉันก็เอาของมาขึ้นรถของทิชา บอกพ่อไว้แล้วว่าให้คนขับรถไปรับที่บ้านชาแทนการมาที่บ้านของคัลเลน
ตลอดทางฉันเอาแต่ร้องไห้ เสียใจ เจ็บปวด นี่คือคำตอบว่าหากเราต้องจากกันฉันจะอยู่ได้หรือเปล่า แค่ยังไม่ถึงวันมันเหมือนใจจะขาดเลย
พรุ่งนี้จะเป็นยังไง…
คัลเลนเคยบอกว่าไม่มีทางปล่อยฉันไป แต่ตอนนี้ฉันกลับเลือกเดินออกมาจากเขา
เขาจะโกรธไหมที่ฉันไม่ได้อธิบายอะไรเลย
จะรู้สึกยังไงไงถ้ากลับไปที่บ้านแล้วไม่เจอฉัน
มาถึงบ้านของทิชาคนขับรถที่บ้านของฉันก็มารอรับอยู่แล้ว ตลอดทางกลับบ้านน้ำตามั
