ฉันเดินกลับเข้ามาข้างในบ้าน ในหัวเอาแต่คิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเรื่องที่สองพี่น้องพูดคุยกันเมื่อครู่จนไม่ทันสังเกตว่ามีคนมายืนตรงหน้า
“นี่”
มะลิโผล่มาดักหน้าฉันพร้อมกับคำท้วงที่ไม่ได้ฟังดูเป็นมิตรเท่าไร เธอกอดอกมองราวกับหาเรื่อง
“มีอะไร”
“พี่คัลเลนออกไปไหนกับยัยคุณหนูคนนั้นรู้ไหม”
“อยากรู้ก็ไปถามเขาเอง จะมาถามฉันทำไม”
“อ๋อลืมไป นางบำเรออย่างเธอคงไม่รู้อะไร”
ฉันกำมือแน่นพยายามใจเย็นถึงแม้ผู้หญิงตรงหน้าจะตั้งใจพูดจาส่อเสียดแค่ไหน ไม่อยากมีเรื่องให้เสียเวลา
“วันๆ เธอทำอะไรบ้าง เอาแต่วิ่งไล่ตามผู้ชายอยู่ได้” ฉันบอกและตั้งใจจะเดินหนีแต่ถูกมะลิรั้งแขนเอาไว้
“ฉันเตือนเธอแล้วนะมะลิว่าอย่าหาเรื่อง ถ้ายังไม่หยุดระวังจะไม่มีที่ซุกหัวนอน”
“เหอะ!! พูดเหมือนตัวเองเป็นนายหญิงของบ้าน”
“ลองดูไหมล่ะ กล้าเสี่ยงไหม”
มะลิหน้าถอดสีก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของ ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะ
