ฉันกดวางสายจากทิชาก่อนจะหมุตตัวหันกลับมาทางประตูห้องแต่ก็ต้องชะงักหัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อเจอกับคัลเลนที่กำลังจ้องเขม็งอยู่
“มะ มาตั้งแต่เมื่อไร” ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่น ภาวนาในใจขอให้เขาไม่ได้ยินที่คุยกับทิชาเมื่อครู่
“คุยกับใคร” ฝ่ามือหนาคว้ามากระชากแขนของฉันอย่างแรงจนเซมากระแทกกับแผงอกแกร่ง
“กะ เกลคุยกับ พะ เพื่อน”
“คุยเรื่องอะไร?”
“……..” สายตาที่เอาผิดแบบนั้นไม่ใช่ว่าเขารู้อยู่แล้วหรอกหรอ
“ถามก็ตอบสิเกลลิน”
“คุณได้ยินใช่ไหม” ฉันเม้มปากแน่นสังเกตอาการของคนตรงหน้า แรงบีบที่ข้อมือนั้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
“จะรีบหนีไปไหน อยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อยสิ ตอนนี้ฉันยังอยากเล่นกับเธออยู่”
“………” เขาใช้คำว่าเล่นหรอ เล่นอะไรกัน อ๋อ คงหมายถึงเล่นกับความรู้สึก
“พรุ่งนี้ฉันจะโอนหุ้นของบริษัทพ่อเธอให้ แลกกับการที่เธอต้องอยู่ต่อ”
“ทำไมคะ อยากให้เกลอยู่ด้วยขนาดนั้นเลยหรอ”
“หึ!!” เขาไม่ตอบอะไรแต่
