#วันต่อมา
ฉันพยายามหาโทรศัพท์ของตัวเองแต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ จำได้ว่าเมื่อวานวางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียงแน่ๆ แล้วมันหายไปไหนกัน
“อยู่ไหนนะ” เดินหาจนแทบจะทั่วห้องพร้อมบ่นไปด้วย
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมองอย่างระแวงเพราะกลัวจะเป็นคัลเลน ตอนนี้ฉันไม่อนากเจอหน้าเขามากที่สุด
“คุณเกลคะได้เวลาอาหารเช้าแล้วค่ะ” ฉันเดินมาเปิดประตูเพื่อจะบอกแม่บ้าน “ฝากบอกคัลเลนด้วยนะคะว่าเกลไม่หิว”
“ไม่ได้ค่ะ คุณคัลเลนกำชับมาว่าคุณเกลต้องลงไปร่วมโต๊ะอาหารมื้อเช้าด้วย”
“เฮ้อ!! เผด็จการที่สุด” ยังไม่ลืมที่เขาทำเมื่อวานหรอกนะ เอะอะก็จะทำแต่เรื่องแบบนั้น ในหัวคงคิดแค่เรื่องบนเตียง
“อย่าพูดแบบนี้ให้คุณคัลเลนได้ยินนะคะ เดี๋ยวจะถูกทำโทษ” ฉันถอนหายใจพรืดใหญ่พร้อมกับพยักหน้า “ฝากบอกด้วยนะคะว่าเดี๋ยวเกลลงไป”
“ค่ะ”
@โต๊ะอาหาร
“เหอะ กว่าจะลงมาได้ปล่อยให้เจ้าของบ้านรอแบบนี้มันสมควรแล้วหรอ” ท
