บ้านอัครเดชาพัฒน์
เกือบหกโมงเย็น กฤษณ์ดนัยเพิ่งจะเดินกลับมาที่บ้าน สีหน้าไม่ได้มีความสุขแม้แต่นิดเดียว แต่กลับทุกข์ระทมไม่ต่างจากเอวิกาเลยสักนิด เขายอมกลับมาพักอยู่บ้านเพื่อให้เธอสบายใจและรู้สึกดี ตั้งแต่ที่โรงพยายาลวันนั้น เขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เธออีกเลย ประมุขใหญ่ของบ้านนั่งพูดคุยกันหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ภายในห้องรับแขก ทันทีที่เห็นลูกชายเดินมานั่งลงเคียงข้างจึงหันไปมองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง ในตอนนี้กฤษณ์ดนัยมีสภาพเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตมาก
“ไปไหนมาล่ะ เห็นแม่บ้านบอกว่าแกออกไปตั้งแต่เช้า” ผู้เป็นพ่อถามลูกชายขึ้น จ้องมองสภาพลูกชายพร้อมกับส่ายหน้าให้เบา ๆ
“ผมไปดูลูกมาครับ เมื่อไหร่เอวาจะได้ออกจากห้องนั้นสักทีนะ”
“แล้วแกไม่กลัวหรือไงว่าจะพบกับแม่ของลูกแก”
“ผมไม่ให้เขาเห็นหรอกพ่อ ผมอยากให้เอวี่สบายใจเหมือนกันนะ ผมไม่ชอบที่เห็นเอวี่ร้องไห้เลย ผมเจ็บปวดมากกว่าเขาหลายเท่า”
