หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
เอวิกากลับมาอยู่บ้านโดยที่ไม่มีลูกสาวกลับบ้านมาด้วยกัน เป็นความเจ็บปวดในใจของคนเป็นแม่ ทุกวันทำได้แค่เดินทางไปเยี่ยมลูกน้อย พยายามปั๊มน้ำนมที่มีอันน้อยนิดไปฝากลูกสาวในแต่ละวัน หลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ได้ดั่งใจ ทำให้ต้องร้องไห้ออกมาทุกครั้ง เหมือนในตอนนี้ที่น้ำนมมันปั๊มได้ไม่มากพอ แล้วแบบนี้ลูกจะกินอิ่มไหม ทำไมเธอเป็นแม่ที่แย่ขนาดนี้นะ เอวิกา
“ฮึก ฮือ แม่ น้ำนมหนูเมื่อไหร่จะมาเยอะสักทีนะ”
คนเป็นแม่และพ่อที่ย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวได้แต่นั่งลูบหลังปลอบประโลมให้กำลังใจ
“เดี๋ยวมันก็มีมาเรื่อย ๆ นั่นล่ะลูก เอวี่อย่าเครียดให้มากนัก ยายหนูอยู่ใกล้มือหมอ ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงมากหรอก เด็กกินนมแม่ไม่อิ่ม เดี๋ยวหมอเขาก็ให้กินนมอื่นเสริม”
“ตราบใดที่ลูกยังไม่ได้กลับบ้าน หนูกินไม่ได้นอนไม่หลับหรอกนะแม่”
“เอวี่... ยายหนูก็แข็งแรงขึ้นทุกวัน อีกไม่นานก็จะได้กลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนก
