ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบสัมผัสใบหน้าของคนที่หลับตาพริ้มเบา ๆ เขานั่งจ้องมองหน้าเธออยู่แบบนั้นนานนับครึ่งชั่วโมง ก่อนที่ดวงตาของเอวิกาจะพยายามกระพริบเพื่อลืมตาตื่นขึ้นหลังจากที่หลับไปนานถึงสองวัน
“เอวี่ เอวี่ฟื้นแล้ว”
กฤษณ์ดนัยดีใจมากกว่าอะไรทั้งนั้น เอวิกาหันมาจ้องหน้าผู้ชายคนที่เธอเคยเชื่อใจ เคยคิดว่าเขารักเธอมากที่สุด แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส ก่อนจะขยับมือหนีให้พ้นจากการกอบกุมของเขา กฤษณ์ดนัยมองมือที่ถอยหนีด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ต่างกัน เธอคงรังเกียจเขา เธอคงรู้สึกแย่ที่เขาสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้
“ลูกปลอดภัยไหม?” น้ำเสียงที่แผ่วเบาถามขึ้นทั้งน้ำตา
“ลูกอยู่ห้องเด็กอ่อน ลูก... ลูกต้องอยู่ในนั้นอีกนาน เอวี่... พี่... พี่ขอโทษ"
“เก็บคำขอโทษของพี่ไว้เถอะ”
เอวิกาหันหน้าหนีไม่ยอมมองหน้าสามีที่เธอเคยรักเขามากที่สุด
“พี่กฤษณ์... เราหย่ากันเถอะนะ”
คำว่าหย่
