ทันทีที่เอวิกาเดินกลับไปนั่งลงร่วมโต๊ะ บทสนทนาของคนทั้งคู่ก็ไม่ได้มีให้ได้ยินอีกเลย
“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ ทำไมดูเครียดกันจัง?” เอวิกาแสร้งถามก่อนจะหันไปยิ้มให้กับสามี กฤษณ์ดนัยส่ายหน้าให้อย่างเร็ว ก่อนที่อาหารจะถูกนำเรียงมาเสิร์ฟวางลงตรงหน้า
“ว้าว อาหารน่าทานทั้งนั้นเลย พี่ว่าเอวี่รีบทานเถอะนะ ลูกสาวพี่คงหิวแย่แล้ว”
กฤษณ์ดนัยเอาอกเอาใจภรรยา ไม่ได้สนใจบุคคลที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาเลยสักนิด
พลอยพัชชาเหมือนเป็นส่วนเกินของคนทั้งคู่ แต่เธอหาจะสนใจไม่และยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้จากไปไหน
“หือ..อันนี้ใครสั่งคะเนี่ย พลอยชอบกินมากเลยค่ะ ถ้าจะให้เดาคงเป็นกฤษณ์สินะ เพราะว่าเราชอบกินอะไรที่มันเหมือนกัน”
ทั้งกฤษณ์ดนัยและเอวิกามองจ้องหน้าพลอยพัชชาอย่างพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง
“ผมสั่งมาให้เมียผมกิน แต่ถ้าคุณอยากกินคุณก็กินไปเถอะพลอยไม่ต้องพูดเยอะ”
‘ฉันก็เมียคุณเหมือนกันนั่นแหละกฤษณ์!’ พลอยพัชชาแทบอยาก
