EP.7 เมาแล้วร่าน!
1190 คำ
เวลาเที่ยงคืนร้านปิด
พนักงานเก็บกวาดทำความสะอาดตามปกติ มีเพียงหน้าบาร์ที่ตอนนี้ยังคงเหลือลูกค้าเพียงคนเดียว ซึ่งก็คือเยลลี่ที่นั่งหัวฟัดเหวี่ยงถือแก้วเหล้าแกว่งไปมา
"พรี่เอามาอีกกก" สติฉันเลือนหายแต่พอเห็นเลือนลาง
"ไหนบอกว่าแพ้แอลกอฮอล์ ดื่มหนักเลือดจะออกไงพอได้แล้ว"
"หนูหวายย!!เอามาอี๊ก"
"ไหวเหรอ..สภาพนี้ควรไปนอน"
เห็นแล้วได้แต่ส่ายหน้า ผมรีบเก็บอุปกรณ์ก่อนจะถอดเสื้อกั๊กบาร์เทนเดอร์ออก สักพักสาวสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามานั่งยังอีกมุม
"ขอโทษนะคะเพิ่งเลิกงานช่วยชงค็อกเทลให้สักแก้วได้ไหม" น้ำเสียงอ่อนโยนใบหน้าสวยเอ่ยสั่ง
"ได้ครับแต่ตอนนี้ร้านปิดถ้างั้นจัดแบบพิเศษก็แล้วกัน"
"แบบพิเศษ.."
แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้ตรงเป็นสเปก เมื่อเห็นครั้งแรกก็คลิกตามภาษาชายหนุ่มวัยคะนอง แก้วยาวเติมแต่งด้วยเหล้าช็อตสีดูมีเลม่อนวางอยู่พร้อมทั้งเกลือที่โรยขอบแก้ว
จุ๊บ!
ริมฝีปากหนาของผมจูบแนบขณะที่ถืออยู่ ก่อนจะส่งให้เป็นสัญญาณเชิญชวน
"ไม่นึกเลยนะคะว่าบาร์เทนเดอร์ที่นี่จะร้อนแรงกว่าค็อกเทลที่สั่งเสียอีก" สาวสวยรับรู้ทันทีและเธอก็ไม่ปฏิเสธ "ว่าแต่จะอร่อยเท่าคนชงให้หรือเปล่านะ"
"ชิมก่อนสิครับถ้าติดใจก็มาบ่อยๆ ได้นะ"
"แบบนี้คงต้องมาทุกคืนแล้วล่ะค่ะ"
ต๊บ!!
เคาน์เตอร์บาร์สั่นสะเทือนเมื่ออีกมุมมือน้อยทุบโต๊ะ ทำให้คนบริเวณใกล้สะดุ้งโหยง เยลลี่ผงกหัวพยายามนั่งหลังตรง
"หนูขอสั่งค็อกเทลแบบนั้นแก้วหนึ่ง!!" ฉันได้ยินอะไรแว่วๆ คล้ายคนจีบกันต้องใช่แน่ๆ
"สภาพเธอไม่ไหวแล้วนะ"
"พี่ไทเกอร์อย่าเลือกปฏิบัติสิ หนูก็เป็นลูกค้าคนหนึ่งนะขอด่วน!!"
"เฮ้อออ ยัยขี้เมา"
เพื่อจบปัญหาผมจึงจำใจหยิบส่วนผสมเดียวกับผู้หญิงคนนี้ให้ ก่อนที่จะทาเกลือโดยรอบแล้ววางไว้ตรงหน้า
"เอ้า! พี่!" ฉันรีบคว้าแขนก่อนที่เขาจะเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น
"อะไรของเธออีกเนี่ย"
"พี่ทำไม่ครบหรือเปล่า.."
"จะไม่ครบได้ยังไงฉันก็ใส่ส่วนผสมทุกอย่างเหมือนที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้น"
ดวงตาเล็กเริ่มเบิกกว้าง อีกทั้งยังใช้เล็บจิกแขนล่ำของเขาจนไทเกอร์ต้องสะบัดทิ้ง
"เป็นบ้าอะไรของเธออีกเนี่ย!" เมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์ซึมซับทำให้ร่างกายตอบสนองและมีแรงมากกว่าปกติ "รีบกระดกดื่มแล้วกลับไปซะ"
"พี่ทำไม่ครบไงหนูไม่ยอมหรอกนะ ของเขามีจุ๊บที่แก้วด้วย..แต่ทำไมหนูไม่มีอะ"
"อ๋อนึกว่าเรื่องอะไร"
"พี่ลืมใช่ไหม"
ทันทีที่พูดจบไทเกอร์ก็โน้มตัวสูงใหญ่ลงเพื่อพูดเสียงแหบพร่า
"ของเขาคือค็อกเทลสูตรพิเศษ ส่วนของเธอธรรมดาเข้าใจความหมายแล้วสินะ หืมม" น่ารำคาญจนผมต้องปลีกตัวเลี่ยงหันกลับไปพูดกับสาวสวยอีกคนแทน "แก้วนี้หมดเราไปต่อกันนะครับยังมีอีกหลายสูตรที่อยากทำให้ลอง"
ติก
ไฟผับปิดลงเหลือเพียงพนักงานที่กำลังล้างข้าวของ หลายคนพยายามเดินมาบอกให้เธอกลับแต่เวลาตีหนึ่งก็ยังไม่ขยับไปไหน ถือแก้วเหล้ามองความว่างเปล่าเหมือนชีวิตตอนนี้
บรื้นนน
เสียงมอเตอร์ไซค์คันใหญ่โต้ลมสาวน้อยฟัดเหวี่ยงซ้อนท้ายโดยที่มีผ้ามัดไว้ เหมือนดั่งกับภาพเดิมในวันแรกที่เธอหลงทางมายังร้านแห่งนี้
คอนโด ไทเกอร์
"เฮ้อ ไม่น่าลืมโทรศัพท์ไว้เลยกู"
เมื่อหวนกลับมาก็ยังเห็นร่างไร้สติฟุบลงหน้าบาร์จึงแบกกลับมายังคอนโดด้วยเพื่อบอกกล่าวสาวสวยซึ่งรออยู่ เนื่องจากไม่ทราบเบอร์โทรศัพท์ติดต่อ หากทิ้งไว้นานก็จะกลายเป็นเสียมารยาท
แกร๊ก
"ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณเสียเวลา" ผมจำเป็นต้องบอกปฏิเสธแล้วไปส่งสาวสวยขึ้นแท็กซี่ใต้คอนโด ก่อนที่จะกลับขึ้นมา
ฟุบ!!
แรงกระเด้งของโซฟารับร่างของตัวเล็กเมื่อโดนโยนทิ้งอย่างฟัดเหวี่ยง ห้องสี่เหลี่ยมประดับด้วยดอกไม้สีขาวและข้าวของเครื่องใช้ทันสมัย อีกทั้งมีประตูด้านข้างเปิดออกไปยังระเบียง
"ตัวนิดเดียวหนักชะมัด" คนเมามักทิ้งน้ำหนักทำให้กล้ามเนื้อมีความแน่นกว่าเดิม "ยัยเด็กบ้า!"
"เฮือกกก~ อ๊า"
เสียงตะโกนลั่นโวยวายคล้ายเมาไร้สติ ไทเกอร์ขมวดคิ้วแล้วเท้าเอวจ้องมองดู เขาพลาดโอกาสกับสาวสวยตรงสเปกเพราะต้องพาเยลลี่กลับมาด้วย
"เพราะเธอเลยนะวันนี้ฉันถึงอด!" พูดจบผมก็กำลังจะเดินออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงแต่มือน้อยคว้าชายเสื้อไว้
"อย่าไป ฮึก อย่าทิ้งหนู"
"ขนาดเมายังแรดได้อีกเหรอ"
"อย่าไปนะ ฮือออ"
พึ่บ!
ความเป็นชายที่อดกลั้นไม่ไหวกระโจนคร่อมร่างตัวเล็กที่นอนแผ่ราบ สองข้อแขนโดนขึงเหนี่ยวรั้งก่อนที่ฮอร์โมนจะพลุ่งพล่าน
"อยากโดนมากเหรอ...ถึงอ่อยฉันไม่พัก หายไปหลายวันกลับมาทำไมอีก" ใบหน้านี้ทำผมเริ่มไม่นิ่ง ริมฝีปากบางรูปหยัก ใบหน้ามนกลมรูปไข่ ผิวขาวจนเห็นเส้นเลือด "ถ้าอยากได้ฉันก็จะจัดให้"
ผมหงุดหงิดจึงขาดสติเผลอซุกไซ้ริมซอกคอหอมอ่อนคละคลุ้งไปทั่ว ขณะเดียวกันตัวเล็กที่เมาแอ๋ดีดดิ้นตามสัญชาตญาณ แต่แรงซ่านก็ไม่อาจจะต้านทาน กระทั่ง..
ฮื้อออ~ฮือออ
เสียงร้องไห้ทำให้ผมชะงักรีบผละตัวออก ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางแปดเปื้อนด้วยน้ำตา
"ทำไมพ่อถึงไม่รักหนูคะ ฮื้อออ ทำไมแม่ถึงไม่รักหนูบ้างเลย"
"____"
ทุกอย่างจบลงแค่นั้น เสียงร้องไห้ปนพูดจาไม่รู้ฟังแต่จับใจความสำคัญได้ถึงปัญหาครอบครัว
"เด็กขาดความอบอุ่นสินะ หึ"
เช้าวันต่อมา
กรี๊ดดดด!
"โว้ย จะกรีดร้องทำไมเกรงใจชาวบ้านชาวช่องบ้างสิ" ผมตื่นนอนอาบน้ำชำระร่างกาย แต่พอเดินกลับเข้าห้องปรากฏว่าเด็กนี่แหกปากดังลั่น
"ฮืออ~พะ พี่ทำอะไรหนู ที่นี่มันไม่ใช่โรงแรมที่หนูพักอยู่สักหน่อย"
"ก็ไม่ใช่น่ะสิ นี่มันห้องของฉัน"
"!!!!"
ติก'ติก'
เสียงแป้นพิมพ์หลังจากที่ฉันควานหาโทรศัพท์เจอจึงรีบกดบางอย่างอย่างรวดเร็วจนพี่ไทเกอร์เอ่ยถาม
"เธอทำอะไรเนี่ย?"
"พี่ต้องรับผิดชอบนะคะและที่สำคัญหนูยังบริสุทธิ์ด้วย"
"แล้วนั่นเธอกดโทรศัพท์รัวอะไรขนาดนั้น"
"เลือกบริษัทจัด Pre wedding งานแต่งของเราค่ะ"
หมับ!
มือถือยี่ห้อดังถูกไทเกอร์คว้าเอาไป เขามองหน้าจอปรากฏว่าเธอไม่ได้พูดเล่นแต่อย่างใด
"เฮ้ย เร็วไป!!" ผมตกใจเมื่อเด็กนี่พิมพ์ค้นหาบริษัทจัดงานแต่งจริงๆ "สมองเธอปกติดีหรือเปล่าวะเนี่ย.."
- ผู้เขียน
