“น้องธันนึกว่าพี่ชายจะไม่มารับน้องธันแล้ว”
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วธันวาก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายที่ก้มหน้าลงมองสบตากับน้องชายดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตาเต็มไปด้วยความรู้สึกโหยหาและคิดถึงพี่ชายตลอดเวลาตั้งแต่วันที่ต้องจากมา มือใหญ่ของธามไทจับมือเล็กของน้องชายมากุมเอาไว้พร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ค่อยๆไหลอาบแก้มออกให้ด้วยความรู้สึกที่ค่อยๆผูกพัน
“มานี่มา”
ธามไทอุ้มน้องชายขึ้นมานั่งบนตักก่อนที่ใบหน้าเล็กจะซบลงบนหน้าอกแกร่งของพี่ชายอย่างออดอ้อนความรู้สึกอ้างว้างเดียวดายราวกับถูกทอดทิ้งก่อนหน้านี้พลันเป็นเป็นความอบอุ่น เมื่อในที่สุดพี่ชายเพียงคนเดียวที่ธันวาคิดว่าคงไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้วกลับมารับตนเองไปอยู่ด้วยสร้างความดีใจให้แก่ธันวาเป็นอย่างมาก เพราะในความรู้สึกของธันวานั้นนอกจากบิดากับมารดาที่ล่วงลับไปแล้วเขาเชื่อใจธามไทพี่ชายเพียงคนเดียวของเขาเท่านั้น
“ถึงเฮียจ
