ตอนที่ 24 คนละครึ่ง
รถคันใหญ่เลี้ยวต่อท้ายกันเข้ามาจอดภายในบ้านหลังหนึ่งแถบชานเมือง แม้ว่าผมจะเคยได้ยินชื่อเสียงของแก๊งดัสตินมานานหลายปี แต่นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสเข้ามาเหยียบฐานที่มั่นของพวกมัน อันที่จริงพวกดัสตินนั้นไม่ได้ยิ่งใหญ่ หรือดูน่ากลัวเลยสักนิด เพราะบ้านหลังนี้มันยังมีขนาดไม่เท่าครึ่งหนึ่งของคฤหาสน์ตระกูลเมมเบย์ด้วยซ้ำ
“ลงจากรถได้แล้ว” เสียงดุแข็งกร้าวเอ่ยดังเข้ามาขัดจินตนาการของผม มือคว้าตะกร้าใส่ทารกน้อยออกไปยื่นส่งให้กับลูกน้องด้านหลัง
“ผมขาเจ็บอยู่ เห็นมั้ยละเนี่ย” ผมดีดขายื่นออกไปเบื้องหน้า จนปลายรองเท้าเกือบเตะเข้าปลายจมูกโด่ง
“อย่ามาทำสำออย ทำตัวอ่อนแอน่ารำคาญ ลงมาได้แล้ว” มาเฟียหน้าดุตะคอกใส่ผมเสียงแข็ง
ผมเดินเขย่งปลายเท้าลงจากรถ เดินตามแผ่นหลังกว้างเหมือนทวีปแอฟริกา เข้ามายืนสำรวจบ้านหลังใหญ่ ที่นี่ไม่ได้หรูหราหรือมีอะไรน่าตื่นตาตื่นใจเท่าไหร่นัก
“เดี๋ยวๆ น
