ตอนที่ 112
[จำต้องลำบากเสียหน่อย]
แดดอ่อนยามรุ่งอรุณทอแสงสีทองสาดลอดผ่านช่องใบไม้เขียวครึ้มที่แทรกซ้อนกันจนหนาตา กลายเป็นเพียงแสงรำไรเส้นเล็กๆที่ลอดตกกระทบพื้นดินชื้นของผืนป่าใหญ่ ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้แห้ง ที่หลุดจากกิ่งก้านกองทับถมกันวันแล้ววันเล่า
"เดินทางต่อเถิด" หลิงเสวี่ยหลงเอ่ยสั้นๆ เรียกเจ้าของร่างเล็กที่นั่งมองเงาสะท้อนของตนเองบนผืนน้ำ ให้หลุดจากภวังค์ความคิด
ซ่งเสวี่ยอิงยกมือคู่น้อยปาดน้ำตาที่เปียกปอนผิวแก้มนวลออกเงียบๆ สาวน้อยขยับกายหยัดยืนขึ้น ก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาท่านพี่
"ท่านพี่ถ้าน้องอยากกลับไปเล่าเจ้าคะ" นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงหน้างดงามเงยขึ้นจนนัยน์ตาสีครามเข้มสบกับเจ้าของร่างสูง ที่มิได้แสดงแววตาใดออกมาให้นางเข้าใจ หลังจากได้ยินถ้อยคำของนาง
หลังจากซ่งเสวี่ยอิงลืมตื่นขึ้นมา และพบกับสภาพกายภายนอกที่เปลี่ยนแปลงไปของตัวนาง สาวน้อยก็สะเทือนใจเป็นอย่างมาก ความ
