ตอนที่ 114
[ไยนางมิกลับชนเผ่า]
ตุบ!
ลู่หลิงซีที่วิ่งมาถึงและเห็นว่าร่างเล็กๆ ของสาวน้อยที่ตามหา ได้ล้มลงต่อหน้าต่อตาก็ตกใจจนหน้าเสีย เขารีบเข้าประคองนางขึ้นมาทันที สายตาคมกวาดมองสำรวจสีหน้านางที่ดูอ่อนเพลียนัก ร่างกายหรือก็มีแต่รอยขีดข่วนจากกิ่งไม้เต็มไปหมด ทั้งข้อมือก็ยังถูกเชือกที่มัดไว้ครูดจนถลอกแดงมีเลือดซึมซิบจางๆ
"เหยียนชิง!" ชายหนุ่มส่งเสียง ทำให้เหยียนชิงรีบเข้ามาจับชีพจรของนางทันที
"..."
"เป็นอย่างไร" ลู่หลิงซีไถ่ถามอย่างร้อนรน
"เพียงหมดสติเพราะอ่อนเพลียเกินไปขอรับ" เหยียนชิงว่า
ณ เรือนตงฟางยามอาทิตย์อัสดงลาลับขอบฟ้าไปแล้ว รองแม่ทัพหนุ่มหลิงเสวี่ยหลางที่กำลังจะไปกล่าวร่ำลาฮูหยินตงฟางที่เรือนรับรอง เพื่อออกเดินทางกลับไปยังชายแดนใต้ ก็ต้องชะงักฝีเท้าลง เมื่อพบกับฮูหยินที่เดินนำสาวใช้มาทางเขาพอดี
"อ้าว! รองแม่ทัพหลิง"
"ฮูหยินไยถึงออกมานอกเรือนเล่าขอรับ" หลิงเสวี่ยหลางเอ่ย
