ปฐพีจ้องหน้าแม่บ้านเขม่ง ในขณะที่เจ้าตัวเอง ก็จับจ้องมองมาที่เขาเช่นกัน ท่าทางของเธอเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตาคู่นั้น และเขาก็คงจะปล่อยผ่านไม่ได้เช่นกัน
"ขึ้นห้องไปเลยหมวย"
เขาหันไปสั่งน้องสาวกำมะลอ พร้อมกับลอบมองข้อมือของเธอที่ถูกแม่บ้านคนนั้นตรึงเอาไว้ เธอยอมปล่อยมือจากน้องสาวของเขาอย่างว่าง่าย ก่อนที่ยัยนั่นจะเดินออกไป โดยไม่พูดสิ่งใดสักคำ เขาเฝ้ารอจนกระทั่งร่างเล็กของมัลลิกาห่างหาย จากนั้นก็รีบเปิดฉากใส่แม่บ้านโดยไว
"มีอะไรพูดมา อย่ามาเยอะ ฉันไม่ชอบ!"
"คุณพีขึ้นไปพักเถอะค่ะ ป้าไม่มีอะไรจะบอก"
"ไม่มีแล้วพูดจากำกวมกลับไปกลับมาเพื่ออะไร เห็นฉันเป็นเพื่อนเล่นรึไง!"
เขาตะเบ็งเสียงใส่ สมควรไหม ที่แม่บ้านที่พ่อเขาจ้างมาทำงาน จะมาทำตัวรู้มาก และยังลากเรื่องบ้าๆ มายัดใส่สมองของเขา
"ป้าไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกค่ะ ที่ป้าเตือนที่ป้าพูด ป้าก็แค่เป็นห่วง!"
"เออ ถ้าห่วงก็พูดออกมา ม
