เขามองกระดาษเล็กๆสีขาว ที่ระบุชั้นและหมายเลขห้อง ของคนบางคนที่เขานึกถึงมาตลอดทั้งวัน และไม่คิดไม่ฝัน ว่าเขาจะต้องมาเจอกับความผิดหวังเช่นกัน เขารับมันมาจากคนข้างกาย พลางยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์อย่างไม่ใส่ใจ โกรธที่เธอไม่คิดฟัง โกรธที่เธอมันรั้น จนพาลให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาแบบกระทันหัน
"พี่ขอส่งเธอแถวนี้ได้ไหม.."
เป็นคำถาม ที่ดูจะไม่ควรสักเท่าไหร่ แต่เขาไม่มีกระจิตกระใจจะไปส่งใครเช่นกัน
"เย็นนี้ เมย์ต้องรอข้อความจากพี่พีไหมคะ"
เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ และเขาก็เลือกที่จะพูดในสิ่งที่ตรงกับหัวใจ
"บล็อคพี่ไปเลยก็ได้"
เขาไม่หลบสายตาเมื่อบอกไป แต่ทว่าไม่มีเสียงโวยวายจากผู้หญิงข้างกาย เธอยอมนั่งนิ่งและรอรับฟังเขาเพียงอย่างเดียว
"พี่ขอโทษละกันที่อาจจะทำให้น้องเมย์เข้าใจผิด พี่มันทำอะไรไม่คิดเองแหละ"
เพื่อนของน้องสาวกำมะลอยอมพยักหน้า เธอยิ้มออกมาบางๆ จนเขาเองก็คาดไม่ถึง ว่าเธอจะแสดงออกแบบนั
