มีไข้ เช็ดตัว คำพูดของเธอลอยเข้ามาในหัวจนเขาว้าวุ่นที่หัวใจ มัลลิกายังไม่วางสาย เขาแน่ใจว่าเธอยังตั้งใจคอยฟัง ว่าเขาจะตอบออกไปแบบไหน แต่เธอก็คงจะเห็นว่าเขาเงียบไป เธอจึงเลือกที่จะพูดประโยคใหม่ออกมา
(พี่พีฟังหมวยอยู่รึเปล่าคะ.. หมวยมีไข้.. ไม่มีคนเช็ดตัวให้..)
เสียงหวานยังคงรบกวนจิตใจ จนฝ่ามือใหญ่ต้องยกเสยผมตัวเองไปมา
เพราะสิ่งใดเธอจึงเรียกหา เขาอยู่ในสายตาของเธอตั้งแต่ตอนไหน เมื่อก่อนเขาก็เป็นเพียงพี่ชาย ที่เอาแต่คอยวุ่นวายกับชีวิตของเธออยู่ร่ำไป ซ้ำยังหาว่าเขาระราน จนผู้ฟังอย่างเขาใจหาย แล้วตอนนี้ เธอจะให้เขารู้สึกอย่างไร
(พี่พี.. กลับมาหาหมวยนะ กลับมาหาหมวยที่บ้านได้ไหม..)
เสียงหวานแบบนี้ ออดอ้อนแบบนี้ แล้วใครมันจะไปทนไหวว่ะ เขากลืนก้อนเหนียวๆลงคอด้วยความหนักใจ แล้วปากร้ายๆ มันก็ตอบตกลงเธอในทันที
"อื้มมม.."
"...ลืมของไว้ที่บ้าน ไว้จะกลับไปดูแป๊ปหนึ่งก็แล้วกัน"
เขาบอกแค่นั้น
