หลังจากที่มรสุมลูกใหญ่พัดผ่านไป ไมเคิลก็ลุกมานั่งข้างๆ พราวตะวัน เขามองคนที่เอาแต่ร้องไห้แล้วก็ถอนหายใจ เขาระบายอารมณ์ไปแล้วครึ่งหนึ่ง เขาหายโมโหแล้วแต่แน่นอนว่า เขายังไม่หายโกรธ
“ต่อไปอย่าให้เป็นแบบนี้อีก รับปากผม” คำสั่งที่ออกมาจากปากของไมเคิลเป็นน้ำเสียงคุกคาม ไร้ซึ่งความอ่อนโยน
พราวตะวันไม่ฟัง เธอถอยออกมาหาเสื้อคลุมมาปิดตัวเธอ ไมเคิลเห็นแววตาเจ็บซ้ำที่มองเขาราวกับสัตว์บาดเจ็บแล้วรู้สึกผิดขึ้นมา แต่เขาก็ไม่พูดอะไร เพราะเขาต้องการคำตอบมากกว่า
“พูดมาสิ” เขาถามย้ำอีกครั้ง
หญิงสาวมองหน้าเขา ไมเคิลไม่ใช่คนเดิมและที่สำคัญมันก็จะไม่มีครั้งหน้าระหว่างเธอและเขาอีกต่อไปแล้ว...
“ฉันจะเอาเงินมาคืนคุณให้หมด นับตั้งแต่วันนี้เราจะไม่เกี่ยวข้องกัน”
“ว่าไงนะ” ถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อหู
พราวตะวันไม่ตอบ เธอแต่งตัวแล้วเธอก็เช็ดหูเช็ดตายืนโซซัดโซเซเตรียมจะออกไปจากห้อง ไมเคิลคว้าแขนของเธอเอาไว้
“จ
