ไมเคิลตื่นเช้ามาอย่างหงุดหงิด เมื่อคืนเขากลับมานอนที่บ้านตั้งใจว่าจะดูว่ามารดาให้พราวตะวันไปนอนห้องไหนเขาก็จะแอบย่องไปนอนกอดเธอตามความเคยชิน แต่ปรากฏว่ามารดาเขาให้เธอไปนอนห้องเดียวกันกับท่านเขาเลยหมดสิทธิ์และกลับเข้ามานอนที่ห้องตัวเองอย่างเซ็งจัด กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบค่อนรุ่ง เขาตื่นเวลาเดิมแล้วอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาที่ห้องอาหารของที่บ้านก็เห็นว่ามีคนสองคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว...
“สวัสดีตอนเช้าครับ คุณแม่” เขายิ้มให้มารดาก่อนที่จะมองเลยไปยังคนที่นั่งข้างๆ ท่าน พราวตะวันหลบตาเขาวูบ...
เขาเห็นเธอนุ่งชุดลำลองที่มารดาเขาชอบเตรียมไว้ให้แขกที่มาพักก็ขมวดคิ้วมุ่น
“ทำไมแต่งชุดนี้ เธอต้องทำงานนะ” เขาถามเสียงเข้ม
“ได้ไงล่ะ แม่อนุญาตให้หนูโยโกะลางานมาอยู่กับแม่จนกว่างานแสดงเพชรจะเสร็จยังไงล่ะ...” มาดามโซเฟียรีบออกตัวก่อน
“ตามใจครับ” เขาบอกอย่างไม่เต็มใจสักนิด... แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรมากเพรา
