บนรถยนต์ครอบครัวขนาดกลางวิภาวารีนั่งมองคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เพื่อนรักทั้งสองอาศัยอยู่ตามหน้าต่างรถไปจนสุดสายตา เธอหันกลับเข้ามาในรถแล้วนั่งมองมือตัวเองอย่างรู้สึกผิด การกระทำของเธอทำให้เพื่อนรักเศร้าหมองมาจนทุกวันนี้ เพราะการกระทำของเธอคนเดียวจริงๆ
“วารี ร้องไห้ทำไม ห่วงภาคมันมากนักหรือ”
จูเสี้ยวเทียนหันมาถามก่อนจะหันไปขับรถยนต์ต่อ เสียงถามนั้นไม่ได้บ่งบอกการล้อเล่นหรือหึงหวง หากแต่เขาถามทอดเสียงเว้าวอนตัดพ้อแก่แม่ของลูกที่อยู่ข้างเขาที่เธอแสดงเยื่อใยกับคนที่เพิ่งจากมาอย่างเห็นได้ชัด
“คุณว่าอย่างไรนะคะ”
“ที่คุณยอมตกลงปลงใจกับผม ผมนึกว่าคุณจะไม่ได้รักภาคแล้ว แต่พอเห็นว่าคุณร้องไห้ที่เพื่อนเจ็บไข้ได้ป่วยขนาดนี้ ผมก็คิดว่าคุณคงยังลืมเขาไม่ได้ ทำไมหรือวารี ผมรักคุณน้อยหรือไงคุณถึงไม่เห็นความรักของผมเลย”
วิภาวารีเอื้อมมือไปจับมือของสามีที่เกร็งแน่นอยู่กับพวงมาลัย...
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ คุณเอ
