ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
พราวตะวันเคาะประตูเบาๆ สามครั้งก่อนจะเปิดเข้าไป เธอมองหน้าชุนเหลียงเพื่อขอกำลังใจ แล้วก็เดินเข้าไปหาไมเคิลในห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ...
เมื่อเห็นแผ่นหลังของคนตัวสูงที่ยืนหันออกไปมองตึกสูงด้านนอกอยู่ก็รู้สึกหนาวอย่างไม่มีเหตุผล เธอเห็นว่าสันกรามเขาขบแน่นอย่างข่มอารมณ์อยู่ แล้วเสียงที่เขาบอกเข้ามาตอนที่ชุนเหลียงกดอินเตอร์คอมบอกเขาว่าเธอมาแล้วนั่นก็บอกได้ดีว่าเขาโมโหแค่ไหน
ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองได้ท้าทายเขาเอาเสียแล้ว เมื่อเขาหันกลับมา ดวงตาคมกริบเหมือนมีไฟลุกฮืออยู่ก็จดจ้องใบหน้าเธอ พราวตะวันกลัวจนต้องเผลอถอยไปก้าวหนึ่ง...
เธอไม่เคยเห็นสายตาลุกเป็นไฟของเขาแบบนี้เลยจริงๆ เธอทำอะไรไม่ได้ได้แต่ก้มหน้าหลบตาเขาวูบ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเขาเอ่ยขึ้นมา
“ชุนเหลียง ห้ามใครเข้ามารบกวนจนกว่าผมจะอนุญาต” เขาพูดกับเลขาผ่านอินเตอร์คอม ก่อนจะถอดสายออกแล้วเขวี้ยงมันกระเด็นไปกระแทกข้างฝาจนแ
