เมื่อขึ้นรถลิมูซีนออกมาจากสนามบินฮ่องกงภาคินก็ยื่นโทรศัพท์มือถือส่วนตัวของอมาวดีให้เธอทันที เพราะเขามั่นใจว่าเธอจะอยู่กับเขาไม่หนีไปไหนเขาจึงอนุญาตให้เธอติดต่อกับคนภายนอกได้แล้ว และการคุมตัวเธอคงไม่เข้มงวดเหมือนตอนอยู่ที่เกาะเพราะสัญญาที่เขาและเธอให้กันไว้ อมาวดีรับของไปเก็บไว้กับตัวแล้ววางนิ่งไว้ไม่สนใจโทรออกหาคนที่บ้านจนภาคินเองก็งงจนต้องเอ่ยถาม
“ไม่จำเป็น” เธอตอบห้วนๆ เพราะเธอทนไม่ได้ถ้าหากจะโทรไปแล้วพบว่าไม่มีใครสนใจเธอ... ทุกคนคงปล่อยปะละเลยเธอทิ้งไปหมดแล้วไม่งั้นคงไม่สั่งให้ภาคินพาตัวเธอมาแบบนี้แน่
“ไม่กล้าโทรต่อหน้าผมล่ะสิ ผมรู้นะว่าคุณจะโทรไปร้องห่มร้องให้ฟ้องพ่อว่าโดนผมรังแก”
“ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก” เธอเมินหน้าหนีจากเขาไปนั่งกอดอกหลับตานิ่งไม่สนใจเขาเลย
ภาคินอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเชิดๆ นั่นยิ่งเขาตามใจไม่แตะเธอเท่าไหร่ดูเหมือนว่าเธอจะได้ใจคิดว่าจะปลอดภัยจากเขามากขึ้นเท่านั้น
