ประตูห้องนอนห้องประจำของภาคินในคฤหาสน์เปิดออกพร้อมกับคนสองคนที่ก้าวเข้าไปข้างในนั้น ชายหนุ่มกลั้นยิ้มแทบแย่เมื่อเห็นว่าอมาวดีเดินตามติดเขามาไม่ยอมห่างเลย จนเข้ามาที่ห้องแล้วเธอก็ไม่รู้ตัวอีก ซ้ำมือบางนั้นยังเกาะแขนเขาไว้แน่นอย่างกับลิงเกาะเถาวัลย์เตรียมจะโหน
“คุณป้าเอากระเป๋าคุณมาไว้ที่ห้องผม แสดงว่าคงจัดห้องให้เราอยู่ด้วยกันแน่ๆ เลย” เขาแกล้งเปรยหยั่งเชิงดูว่าเธอจะมีอาการตอบสนองอย่างไรเมื่อรู้ว่าต้องอยู่ห้องกับเขา
ไม่มีการโวยวายอะไรจากเธอเลย เธอกลับรู้สึกอุ่นใจด้วยซ้ำที่อยู่ห้องเดียวกับเขา อย่างน้อยเขาก็สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อฉันรักษาสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน คุณก็น่าจะเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรักษาสัญญาใช่ไหม” คำพูดนั้นทำให้เขาแทบสะอึก แต่เขาก็ยักไหล่ไม่ได้แคร์สักนิด
“ผมบอกตรงๆ ว่าอยู่ห้องเดียวกันอย่างนี้รับประกันไม่ได้หรอกเพราะผมเป็นผู้ชายมีเลือดมีเนื้ออยู่กับผู้ห
