เป็นค่ำคืนแรกจากสามวันที่ของขวัญต้องนอนคนเดียวโดยไร้เงาของเบนจามินข้างกาย เธอรอเขาจนกระทั่งเลยวันใหม่มาแล้วครึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเขาจะกลับมา หลังดูทีวีจนไม่รู้ว่าจะดูอะไรแล้ว และที่จริงเธอก็ไม่ได้มีแก่ใจที่จะดูเท่าไรนักเพราะยังคิดถึงแต่เรื่องของคนที่ไม่ยอมกลับห้องคืนนี้
ที่นอนข้าง ๆ ที่ว่างเปล่าทำให้ของขวัญใจหายอย่างบอกไม่ถูก ปกติจะมีร่างหนาของเบนจามินคอยกอดก่ายและดื้อดึงเอาแต่ใจกับเรือนร่างเธอตลอด แต่พอเขาไม่อยู่แทนที่เธอจะดีใจแต่มันกลับหม่นหมองอย่างแปลกประหลาด ของขวัญคิดว่ามันคงเป็นอาการธรรมดาของคนเคยเห็นหน้ากับมาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงและพอเขาไม่อยู่ก็ทำให้เธอคิดถึงเขาบ้างเป็นธรรมดาของขวัญบอกตัวเองว่ามันเป็นอาการ...ธรรมดา และมันจะหายไปเอง ถ้าเธอจะไม่ใส่ใจและอย่าครุ่นคิดกับความรู้สึกนี้ให้มาก ว่าแล้วคนพยายามข่มตาหลับก็นอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาอีกหลายรอบ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะผล็อ
