“และคืนนี้คุณจะกลับมาไหมคะ”
“ทำไม คุณอยากให้ผมกลับไหมล่ะ ผมคิดว่าคุณน่าจะดีใจที่ผมไม่กลับ”
“ฉันอยากขอโทษคุณเรื่องพี่สมเกียรติ เขาไม่ได้เป็นอะไร คุณไม่ได้ทำอะไรเขา ซึ่งฉันเข้าใจผิดไปมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันเลยอยากขอโทษคุณ”
เบนจามินหัวเราะหึ กี่ครั้ง ๆ ของขวัญก็พูดแต่เรื่องนี้ ไอ้สมเกียรติ เขาล่ะเกลียดชื่อนี้กับตัวมันนัก
“ผมไม่กลับมาที่นี่ และคุณก็อย่าขัดคำสั่งผมเด็ดขาด ผมให้คุณไปเรียนได้เท่านั้น อย่าลืมว่าคุณเป็นใครเป็นอะไรอยู่ตอนนี้ คนของผมจะคอยเฝ้าคุณอยู่ตลอด”
สิ่งที่เขาตอกย้ำทำให้ของขวัญเม้มริมฝีปากแน่น มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ บังคับไม่ให้น้ำตาไหลรินออกมา
“ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณมากนะคะ บางทีถ้าคุณเบื่อฉันแล้วก็น่าจะปล่อยฉันไป”
“ปล่อยเหรอ ไม่มีวัน” เบนจามินตะคอกกลับเสียงดัง มือหนาบีบขย้ำไปที่ต้นแขนบางจนของขวัญต้องนิ่วหน้าแต่ไม่ร้องออกมาสักแอะ “เธอจะต้องอยู่เป็นนางบำเรอฉันไปตลอด เลิ
