Ep 3 เพื่อน
1047 คำ
"มึง...นั่นรุ่นพี่ขนมครก" เกมชี้
"เอ่อว่ะ...มาไงว่ะนั้น" เฟิร์นเกาหัวด้วยความงง
"รถไฟชนเครื่องบินงี้" รถเมล์พูดลอย ๆ แต่ทุกคนหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ไม่มีใครจะสนใจถามต่อทั้งหมดเลยเดินเข้าไปหาทั้ง 3 คน ทั้งหมดก็ยกมือสวัสดีทักทาย ก่อนที่โฟมจะเอ่ยปากชวนรุ่นพี่ไปเดินถนนคนเดินด้วยกันช่วงค่ำ รุ่นพี่วินรีบตกลงทันทีเมื่อเห็นโอกาสจะได้อยู่กับนุ่มนิ่ม รถเมล์เดินไปกระทืบเท้าใส่โฟมทันที ทำเอาโฟมร้องเสียงหลงก็จะแหกปากถามว่าทำเขาทำไม
"เพราะมึงมันโง่ไอ้โฟม...คราวหน้าไม่ต้องพูดอะไรเลยมึงจะได้ไม่เจ็บตัว" รถเมล์กำลังเหวี่ยงแต่พุฒก็จับห้ามไว้ก่อนจะยิ่งทะเลาะกันยิ่งกว่านี้ พอทั้งหมดแยกย้ายจากรุ่นพี่วินตอนนี้หน้าคนที่ไม่รับแขกที่สุดคือผมครับ ไอ้ห่าโฟมผมอยากจะต่อยแม่งให้คว่ำสาระแนหนัก ส่วนนุ่มนิ่มก็หน้านิ่งไม่แสดงอาการอะไรจนผมเดาใจเธอไม่ได้เลย ว่าเธอดีใจไหมที่รุ่นพี่ขนมครกจะมาด้วย
"นิ่มอยากเจอรุ่นพี่คนนั้นหรอ"
"อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น"
"ก็ไม่เห็นปฏิเสธ"
"ก็โฟมชวนนิ่มไม่ได้ชวน...จะให้พูดอะไร"
"มีคนคุยเยอะไหม"
"นายหมายถึงอะไร"
"ก็คุยกับใครบ้างที่มาจีบ"
"ไม่เคยคุยวันนี้พี่เขาโทรมานิ่มนึกว่ามีธุระเลยรับ"
"อือฮึ"
จาก 8 คนก็เยอะเดินที่เต็มถนนอยู่แล้วมาอีก 1 แม่งโคตรเกะกะปกติก็เดินเป็นคู่มาตอนนี้ผมอยู่ซ้าย ไอ้รุ่นพี่อยู่ขวานุ่มนิ่มอยู่กลางมันเล่นซื้อทุกอย่างให้นิ่มชิม อาจจะขายตัวเองว่าสายเปย์สินะ น่ารำคาญมากแต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย เดินไปเดินมาก็หมดตลาดแล้วผมเลยเร่งให้ทุกคนกลับที่พัก ไอ้รุ่นพี่เลยจำใจต้องแยกกลับก็ไปยังมีหน้ามาบอกว่าจะโทรหานิ่มอีก
"วันนี้ไม่ต้องแดกไรล่ะอาบน้ำนอน" ผมพูดอย่างหัวเสียไม่มีใครขัดทุกคนต่างสลับกันไปอาบน้ำแล้วก็กลับมาประจำที่เดิม นุ่มนิ่มนอนเล่นมือถืออยู่ ผมเอาตัวเองนอนลงข้าง ๆ แล้วตะแคงไปทางเธอ เธอไม่รู้ตัวว่าผมมองเพราะใส่หูฟังอยู่น่าจะดูซีรี่ย์สุดท้ายผมก็หลับไปตอนไหนไม่รู้มารู้สึกตัวอีกทีทุกคนหลับหมดแล้ว นิ่มที่นอนตะแคงหันมาทางผมหลับทั้งที่ใส่หูฟังมีเสียงรอดออกมาเล็กน้อย
"อื้อ"
"อุ่นไหม"
"อื้อ"
"ฝันดี"
ผมเอามือสอดเข้าไปใต้ซอกคอนิ่มเพื่อให้เธอมานอนที่แขนผมแทนหมอน เสียงอื้อ ๆ ตอบรับอย่างคนละเมอแล้วก็ขยับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมแบบเมื่อคืน ผมค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหลังจากเห็นหน้าไอ้รุ่นพี่ขนมครกทั้งวัน นาฬิกาปลุกตอนตี 4 ผมก็รู้สึกตัวคนแรกเหมือนเดิม ก่อนจะสะกิดนิ่มที่ยังนอนอยู่บนแขนผม
"นิ่ม ๆ "
"อื้อ"
"ลุกเถอะ"
"5 นาทีน๊า"
"ถ้านิ่มไม่ลุกตอนนี้ไอ้พวกนี้เห็นเรากอดกันระวังโดนล้อนะ"
"นาย"
"ว่า"
เธอเด้งตัวขึ้นเหมือนสปริงโดยมีผมนอนมองเธออย่างใจเย็น ก็ไม่อยากจะใจเย็นหรอกครับแต่ไอ้เพื่อนนรกทั้งหลายเริ่มขยับตัวตื่นกันแล้ว ผมยกคิ้วให้นิ่มทำเอาเธอตกใจกระโดดวิ่งหายไปนอกห้อง ก่อนจะกลับเข้ามาเพราะลืมหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยน นิ่มกับผมไม่ได้พูดอะไรกันก็ยังทำตัวปกติแต่ตอนไปภูเรานั่งเบียดกันในรถเติร์ก เพราะมันถนนมันมืดมากไปคันเดียวจะได้ไม่ต้องห่วงกัน พอถึงที่เราต้องจอดรถแล้วเปลี่ยนไปนั่งรถของทางเจ้าหน้าที่จัดไว้ให้ เพื่อขึ้นไปอีกไม่เกิน 10 นาทีก็ถึงพวกเรายืนรอทะเลหมอกกับพระอาทิตย์ขึ้นอยู่นาน คิดว่าเกือบจะไม่ได้เห็นหมอกแล้ววันนี้ รอยยิ้มดีใจของนิ่มที่เธอเผลอหันมาทางผม แล้วก็รีบหุบลงทันทีแสงอาทิตย์จาง ๆ ทำให้พอมองเห็นว่าหน้านิ่มแดงขนาดไหน เธอเปลี่ยนเป็นหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแทน พอลงมาก็แวะกินแป้งจี้ที่นิ่มชอบมากโดยมีผมนี่แระนั่งอยู่ข้าง ๆ
"เอ่อ...นายจะกินไหม"
"กิน"
"เดี๋ยวส่งเพิ่มให้จะได้ร้อน ๆ "
"ไม่ต้อง"
Part NN
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเจ้านายหลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อเช้า เขายังทำตัวเป็นปกติต่างไปนิดหน่อยคือเหมือนจะพูดมากขึ้น พอมาถึงร้านอาหารด้านล่างของภู พวกเรากินมื้อเช้ากันแต่ฉันชอบแป้งจี่มากเลยสั่งมากินเพิ่มเห็นคนข้าง ๆ ไม่ยอมกินอะไรเลยนอกจากกาแฟ ด้วยความเคยชินเลยถามออกไป การตอบรับของเจ้านายว่าไม่ต้องก็มาพร้อมการดึงมือฉันไปเพื่อป้อนไอ้ก้อนข้าวเหนียวอุ่น ๆ ให้ถึงปากเขาแทนที่จะสั่งอันใหม่
"อืม...อร่อยดี"
"..."
ทำไมทุกครั้งที่เจ้านายทำอะไรแบบนี้ไอ้เพื่อนทั้ง 6 แม่งหายหมด กลับมาอีกทีบอกไปห้องน้ำบ้าง สูบบุหรี่บ้าง เป็นแบบนี้ตลอดเลยส่วนฉันมือเย็นไปหมด ไม่รู้เพราะอุณหภูมิรอบตัวหรือเพราะมือของเจ้านายที่สัมผัสฉันกันแน่ เสียงกระซิบเบา ๆ ของเจ้านายทำสติฉันกลับคืนมา
"อย่ากัดปาก..."
"..."
"ไอ้นิ่มเป็นอะไรไม่สบายเปล่า...หน้ามึงแดงมาก" เป็นเติร์กที่กลับมาคนแรกเอ่ยถาม
"ไม่หรอกนิ่มหนาวเฉย ๆ " คนที่ตอบกลับเป็นเจ้านาย
"งั้นก็แล้วไปเดี๋ยวตอนกลับจะนั่งยังดีของฝากเยอะมาก"
"เอาของมาไว้รถกูพวกมึง 6 คนก็ไปรถเติร์ก"
"ให้นิ่มไปนั่งเป็นเพื่อนมึงแล้วกันถ้างั้น"
"อืม"
- ผู้เขียน
