“ไปตายซะ!” ลักษณ์ณาราตะเบ็งเสียงใส่ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีจากอุ้งมือใหญ่ หากแต่กลับโดนคนกักขฬะก้มลงมาดูดปากอย่างจาบจ้วงหยาบคายด้วยต้องการลงทัณฑ์ ความป่าเถื่อนรุนแรงที่เขาจงใจยัดเยียดให้ทำเอาริมฝีปากสีกุหลาบแทบแตกยับ จนสาแก่ใจนั่นแหละคนกักขฬะถึงได้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระด้วยสภาพหอบฮัก ตบท้ายด้วยการโน้มใบหน้าดุกระด้างลงมาเอ่ยวาจาเชือดเฉือนหัวใจ
“ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก มีแต่เธอนั่นแหละที่จะตาย…แต่ตายทั้งเป็นนะ ตายอย่างช้าๆ และสุดแสนทรมาน ผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอมันเหมาะกับบทลงทัณฑ์แบบนั้นมากที่สุด”
“คนใจร้าย คุณคงไม่มีวันรู้หรอกว่าการรักคนที่เขาเกลียดเรามันทุกข์ทรมานมากแค่ไหน” คล้อยหลังอีกฝ่ายหญิงสาวก็ครวญคร่ำรำพันด้วยความเจ็บปวดในหัวใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ ก่อนจะทรุดตัวลงยกฝ่ามือสั่นเทาขึ้นปิดหน้า แล้วร่ำไห้สะอึกสะอื้นอย่างคนใจสลาย
หลังจากตกเป็นที่รองรับอารมณ์จนสาแก่ใจมาร์โบโล ลักษณ์ณาราก็ต้องกลับมา
