“ไม่ผิดได้ยังไง เราไปแกล้งป้าธามาร่าจนขาวไปทั้งตัวแบบนี้” ร่างสูงสง่าเงยหน้าขึ้นกลอกตาไปมา แล้วพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะกดเสียงต่ำพูดกับลูกสาว พลางชี้มือไปที่ธามาร่าให้มิเกลเห็นหลักฐานที่ตนก่อไว้เต็มๆ ตา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มาร์ส เด็กคงกำลังอยู่ในวัยซน” ธามาร่ากัดฟันแล้วส่งยิ้มหวานหยด ทั้งที่ในใจอยากจะหักคอยายเด็กแสบเต็มทน หากไม่อยากได้พ่อของเด็ก ธามาร่าคงไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมแน่
“ผมว่าคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะ ธามาร่า เดี๋ยวจะเป็นหวัด” มาร์โบโลบอกอีกฝ่ายด้วยความหวังดี เพราะอย่างน้อยเขากับหล่อนก็เป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับเขาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วก็เถอะ
“งั้นธามาร่าขอเปลี่ยนที่นี่ได้ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยเว้าวอนอีกฝ่ายอย่างสุดฤทธิ์ สร้างความไม่พอใจให้มิเกลเป็นอย่างมาก จนอยากจะผลักร่างยายป้าปากแดงกระเด็นออกไปจากตัวของพ่อเธอ
“คุณเอารถมาไหม” มาร์โบโลยังคงใช้น้ำเสี
