ร่างสูงใหญ่ของประมุขแห่งอาณาจักรคอฟอร์ด เข้ามายืนในห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องลูกสาวได้สำเร็จ หลังจากที่ตะบี้ตะบันทั้งเคาะประตูและตะโกนเรียกจนปากจะฉีกไปถึงรูหู แม่คุณคนแสนพยศก็ยังไม่ยอมที่จะลุกไปเปิดประตูต้อนรับ แล้วเรื่องอะไรเขาจะมีน้ำอดน้ำทนพอที่จะได้รับการต้อนรับอย่างเต็มใจจากคุณเธอกันล่ะ ไม่ให้เขาเข้ามาดีๆ ก็ใช้วิธีเยี่ยงมหาโจรนี่แหละ ไปเอากุญแจสำรองถือวิสาสะไขมันเข้ามาซะเลย
“ทำไมถึงไม่ไปนอนกับลูก” ร่างสง่ายืนเท้าสะเอวกลอกตาขึ้นเพดาน แล้วกระแทกลมหายใจยืดยาวออกมาอยู่นาน จึงได้ถามคนที่นอนหันหลังให้อย่างฉุนๆ
“ลูกคุณไม่ใช่ลูกฉัน” คนที่ทำทีเป็นหลับไม่รู้เรื่องไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเคาะประตูเรียกย้อนกลับทันควัน ในน้ำเสียงนั้นไม่มีแววของความง่วงงุนเจืออยู่เลย
“อย่าพยศกับผมให้มากนักนะน้ำ คุณมันก็แค่ของสมนาคุณที่เพื่อนผมยกให้ ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยสักนิด” เมื่อความไม่ได้ดั่งใจแล่นมาจุกอก
