แสงแดดสุดท้ายปลายขอบฟ้าสาดส่องสีอำพันทาบทาทั่วบริเวณ บ่าวไพร่กำลังกวาดใบไม้ยามเย็น หูได้ยินเสียงกีบเท้าม้าขนาดใหญ่ดังกึกก้องควบขี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมรถลากเทียมม้าและผู้ติดตามเป็นนายทหารร่างสูง
บุรุษบนหลังม้าศึกอี้เซียนช่างสง่างาม แต่ดูก้าวร้าวดุดันอยู่ในที
บรรดาบ่าวไพร่ชะงักมือจากงานที่ทำ เงยหน้ามองผู้อยู่บนหลังม้าแล้วก็ต้องทำตาโต
"คุณหนู...คุณหนูกลับมาแล้ว เป็นอย่างไรบ้างขอรับ" บ่าวชายผู้หนึ่งระล่ำระลักถามมู่ถิงฟาง หน้าตาเลิ่กลั่กอย่างปิดไม่มิดเมื่อมองเห็นแขนแกร่งกำยำกอดรัดคุณหนูอยู่บนหลังอาชา
"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก"
"แต่คุณหนูบาดเจ็บ" บ่าวชายมองแผลบนต้นแขนมู่ถิงฟาง
"ไม่เป็นอะไรมากหรอก แม่ทัพหยวนซีหยางช่วยทำแผลให้ข้าแล้ว"
"พวกเราเป็นห่วงคุณหนูมาก เห็นเครื่องร่อนดิ่งลงตรงทุ่งข้าว จึงรีบไปแจ้งแก่ผู้นำตระกูลมู่ขอรับ"
"ท่านปู่ไม่เห็นส่งคนออกตามหาข้าเล่า หากไม่ได้แม่ทัพ ข้าคงเลือดไหล
