เอาใจช่วย
1068 คำ
หลังจากสองแม่ลูกวางสาย ขณะที่ขวัญนั่งหลับตาพิงกำแพง มีพัดลมเป่าคอยให้ความเย็น เสียงฝีเท้าเดินเข้าใกล้หญิงสาว ขวัญนึกว่าเบญ
“เบญ… เราของีบแป๊บนะ ปลุกเราด้วย” ไม่มีแม้เสียงตอบรับจากคนเข้ามาใหม่ ส่วนหญิงสาวไม่สนใจเพราะเธอง่วงจึงเผลอหลับ
คนมาใหม่ยืนตรงหน้าคนหลับ ค่อย ๆ พยุงไหล่มนเอนลงและคว้าหมอนมาให้เธอนอน เขากลัวเธอจะเมื่อยอันเนื่องมาจากนั่งหลับ ชายหนุ่มนั่งยอง ๆ มือปัดผมออกจากใบหน้า ก่อนใช้มือลูบไล้ตามกรอบใบหน้านวลหลายรอบ และลูบไล้ผม พร้อมพึมพำ
“พี่ภัทรรักขวัญนะ รักตั้งแต่แรกพบจนทุกวันนี้พี่ก็ยังรักและจะรักตลอดไป” ภัทรพร่ำพรรณนาต่าง ๆ มากมาย แต่มือยังคงลูบไล้ใบหน้านวลไม่หยุด ระหว่างนั้นเองมีคนขัดจังหวะ
“ทำอะไร” เสียงคนมาใหม่ดังขึ้น
“หนูถามไม่ได้ยินหรือไง ทำอะไรขวัญ” เธอย้ำพร้อมกระชากแขนภัทรให้หยุดการกระทำ ภัทรเองเสียหลักเกือบล้ม แต่พยุงตัวเองลุกขึ้น ใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะตอบ
“ทำอะไร พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ไม่จริงหนูเห็น”
“เห็น… เห็นอะไรงั้นเหรอ” พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ช่างเถอะแต่หนูเห็น อย่าคิดไม่ดีกับขวัญเด็ดขาด”
“ไม่ดี… ไม่ดีแบบไหน” ภัทรทำหน้ายียวนใส่อีกฝ่าย พร้อมเดินเข้าหา
“จะทำอะไรไอ้บ้าไอ้แก่”
“หือ…” ภัทรเหล่ตามอง เบญเห็นท่าไม่ดีรีบถอยหลังเธอชนกับชั้นวางของ ภัทรตามทัน ใช้แขนเท้าชั้นกักตัวหญิงสาว กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของชายหนุ่มปนกลิ่นเหงื่อมันช่างตรึงใจยิ่งนัก และมันเป็นกลิ่นที่เขาใช้ประจำทุกวัน
จนเบญต้องหลับตาเธอหลงใหล และรู้สึกแปลก ๆ กับกลิ่นกายนี้ ภัทรแกล้งทำท่าเหมือนจะหอม แต่อีกฝ่ายใช้มือดันอกแกร่งออกห่าง
“เป็นผู้หญิงอย่าทำตัวเหมือนผู้ชายสาวน้อย”
จู่ ๆ ภัทรพูดเบา ๆ ข้าง ๆ หูให้ได้ยินกันสองคน
“ไอ้บ้า หนูจะเป็นอะไรก็เรื่องของหนูไม่เกี่ยวกับคนแก่อย่างคุณ” ด้วยความโมโหที่ฝ่ายชายกล่าวหาว่าเป็นทอม เธอจึงต่อว่าชายหนุ่ม
“หืออ… คำก็แก่ สองคำก็แก่ งั้นต้องพิสูจน์” ไม่ทันจบคำสิ่งที่ผิดคาดก็เกิดขึ้น
“อื้อ…” ภัทรประกบจูบคนตรงหน้าโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว อีกคนได้ยินเสียงตัวเองอยู่ในลำคอ ภัทรบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ จากที่จะแกล้งกลับติดใจในรสหวาน พร้อมกวาดลิ้นควานหาน้ำหวานในโพรงปากอยู่เนิ่นนาน
เบญใช้มือทุบตีดิ้นรนให้หลุดพ้น แต่ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้านปล่อยให้หญิงสาวทุบตีตามสบาย เขาหลงใหลน้ำหวานภายในปากระเรื่อมากกว่า
“โอ๊ะ” ภัทรทำหน้าเหยเก พร้อมมือกุมเป้ากางเกงล้ม ครวญครางสีหน้าเจ็บปวด
“หึ รู้จักอีเบญน้อยไปไอ้แก่ลามก” เจ้าหล่อนใส่เข่ากระแทกเข้าเป้าชายหนุ่ม เบญยิ้มเยาะเย้ย นั่งมองฝีมือตัวเองก่อนก้มกระซิบ
“ระวังใช้งานไม่ได้นะลุง ฮ่า ๆ ๆ”
ภัทรจ้องหญิงสาว ก่อนพยุงตัวลุกแต่มือยังจับตรงเป้าไม่ปล่อย
“ยัยทอม... บ้าเฮ้ย...” ก่อนประคองตัวเปิดประตู
ยังด้านนอก เบญเบะปากด้วยความสะใจบ่นพึมพำในใจ
“โดนน้อยไปแต่คงใช้งานไม่ได้หลายวัน
“สมน้ำหน้าไอ้เฒ่าหัวงู หึย ไอ้แก่ลามก” เธอใช้หลังมือเช็ดปากที่เปรอะเปื้อนน้ำลายของชายหนุ่มด้วยความหงุดหงิด
“ขวัญตื่น ได้เวลาทำงานแล้ว” ไม่เรียกเปล่าพลางเขย่าแขนเพื่อนรัก พนักงานร้านผลัดกันพักกลางวัน ขวัญกับเบญกลับมาอยู่หน้าเครื่องคิดเงินเปลี่ยนกับคนอื่น ๆ
ผ่านไปจนถึงสี่โมงเย็น ภัทรเข้าตรวจเช็กสินค้า จังหวะที่เดินผ่านสองสาว สายตาจ้องไปยังเบญ สาวที่กล้าทำร้ายกล่องดวงใจของเขา แค่เดินผ่านกลิ่นอายประจำตัวชายหนุ่มกลับทำให้เบญกับชะงัก กลิ่นที่เธอคุ้นเคยแต่เธอทำท่าสะอิดสะเอียนถอยห่าง
กริ๊ง... กริ๊ง...
“ไอ้หนึ่งคืนนี้มึงว่างเปล่าวะ”
“ไม่ว่างว่ะ… มึงมีไร” ปลายทางตอบ
“ชวนมึงแดกเหล้า” ภัทรยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่
“กูไม่ว่างมีนัด”
“กับใคร? สาว ๆ มึงหรือไง”
“ไม่ใช่แต่น้องริน”
“อ้าวเหรอ? ไหนมึงว่าไม่ชอบ” ภัทรถามกลับ
“มึงก็รู้ กูทำอะไรได้” หนึ่งถอนหายใจทำหน้าเซ็ง ๆ
“เอาน่ากูเอาใจช่วย”
“อื้อ”
ภายในห้องทำงาน ภาคินนั่งพิงเก้าอี้หลับตามือประสานวางที่อก สองเท้าเหยียดพาดยังโต๊ะทำงาน เหมือนใช้ความคิด หรืออะไรก็ช่าง
คืนนี้เขาต้องไปกินข้าวกับผู้หญิง ที่พ่อเขามั่นหมายให้ แม้เขาจะไม่ค่อยชอบเจ้าหล่อน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอเป็นผู้หญิงที่สวย และเข้ากับเขาได้ดี แต่เธอก็ยังไม่ใช่สำหรับเขาอยู่ดี
ที่ร้านสะดวกซื้อเวลา 16.50 น.
“ขวัญวันนี้อยู่กะให้พี่น้อยได้ไหม ตัวเล็กลูกพี่มันไม่สบายไม่มีคนดูเลย นะ ๆ ขวัญ” รุ่นพี่โทรศัพท์หาขวัญ เพราะต้องดูลูกสาวที่เป็นไข้หวัด
“เอ่อ… เอ่อ… ก็ได้ค่ะพี่น้อย” แม้ว่าขวัญอยากจะปฏิเสธ แต่ก็สงสารเด็กที่ไม่สบาย
“ใครเหรอขวัญ” เสียงเบญถามแทรกขึ้น
“พี่น้อย… ลูกพี่เขาไม่สบายบอกให้เราอยู่แทน”
บทสนทนาทั้งสามคนต่างสิ้นสุดลง
จากนั้นพี่น้อยก็โทรศัพท์หาภัทร ที่เป็นหัวหน้า และบอกเหตุผลที่ต้องลาในวันนี้
“พี่โทรหาน้องขวัญให้อยู่แทนพี่แล้วนะภัทร”
“เหรอครับแล้วขวัญว่าไงครับ” ภัทรถาม
“น้องขวัญอยู่แทนพี่จ้ะ”
“อ้อครับ… ยังไงก็ให้ลูกพี่หายป่วยเร็ว ๆ นะครับ”
“พี่ขอโทษด้วยนะภัทร”
“ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากวางสาย ภัทรเดินเข้าข้างในเห็นสองสาววุ่นกับการคิดเงินลูกค้า เขาอาศัยจังหวะนั้น แทรกระหว่างสองสาว แล้วยืนข้างเพียงขวัญ ก่อนจะก้มถามกันให้ได้ยินสองคน
“พี่อยู่แทนพี่น้อยได้นะขวัญ”
“อ้อค่ะ… พี่น้อยโทรหาพี่ภัทรแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะขวัญอยู่ได้ค่ะ” พูดจบเธอเงยหน้ายิ้มให้ชายหนุ่ม
“งั้นพี่กลับก่อนนะครับ ไม่ไหวพรุ่งนี้ลาได้นะขวัญ” ภัทรห่วงหญิงสาวจะไม่ไหว
“ค่ะ”
- ผู้เขียน
