วางยา
1065 คำ
ที่ทำงานมักเป็นแบบนี้เสมอ เวลาที่ใครไม่สบาย หรือติดธุระ ก็มักจะให้คนอื่นอยู่ต่อ แต่ไม่มีใครว่าใครต่างเข้าใจดี
“กลับแล้วนะขวัญ โทรมานะเดี๋ยวมารับ” เบญสะพายกระเป๋าพร้อมร้องบอกขวัญ
“จ้ะเบญ”
“อ้อ… ขวัญกินอะไร เราจะได้ซื้อไปเลย”
“ไม่ดีกว่าเบญ เดี๋ยวเรากินมาม่าที่ร้านแล้วกัน ขอบใจนะ”
“อื้อ… เอางั้นเหรอ”
“จ้า ง่ายดี”
เบญออกจากร้านมุ่งหน้าสู่ห้องเช่า แต่ต้องหยุดกะทันหันเพราะใครบางคน
“ให้ไปส่งไหมยัยทอม” เสียงของคนที่อีกคนไม่อยากได้ยิน
“อี๊… ใครจะให้ไปส่งฮะลุง” คนตอบกลับทำท่ารังเกียจ
“หึ… งั้นก็กลับเองเถอะ” แล้วเขาก็ขับรถจากไป ปล่อยให้อีกคนยืนเกาหัวแบบงง ๆ
ภัทรขับรถพลางมองกระจกข้างยิ้มเยาะอย่างสะใจ ที่ได้แกล้งหญิงสาวเบา ๆ จากนั้นเขาก็ขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี
บทที่ 2 โธ่เอ๊ย
ร้านอาหารหรูใจกลางกรุง
ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งทานอาหาร หากใครมองผ่านต่างต้องคิดว่า ทั้งสองเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันมาก หน้าตาสวยหล่อจนหลายคนต้องหันมองเป็นระยะ แต่พวกเขากลับเฉย ๆ พากันทานมื้อค่ำสบาย ๆ และตบท้ายด้วยเครื่องดื่ม เหล้าอย่างดีถูกยกเสิร์ฟโดยหญิงสาวเป็นคนสั่ง
“หวังว่า พี่หนึ่งคงไม่ปฏิเสธนะคะ”
“ครับ พี่ไม่ปฏิเสธแน่นอน” รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
“ค่ะ” รอยยิ้มยั่วยวนส่งให้ชายหนุ่ม พร้อมยกแก้วขึ้นชน ก่อนปล่อยให้น้ำอำพันไหลลงลำคอระหง ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่กระดกให้ไหลลงลำคอหนาเช่นกัน
หลังจากชายหนุ่มดื่มเหล้าได้ไม่นาน อาการแปลก ๆ เกิดกับชายหนุ่ม ความรุ่มร้อนภายใน ความกำหนัดเหงื่อซึม และภายใต้กางเกงของเขาร้อนรนตื่นตัว และมีความต้องการบางอย่าง เขารู้ทันทีว่า... คืออะไรและคงไม่ใช่ใครอื่นไกลที่เล่นไม่ซื่อ ภาคินเก็บอาการก่อนขอตัวเข้าห้องน้ำ
“น้องริน… พี่เข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ”
ภาคินคงไม่แสดงอาการใด ๆ ให้หญิงตรงหน้าเห็น
“อื้อค่ะ… ให้รินไปเป็นเพื่อนไหมคะ”
“มะ… ไม่เป็นไรครับ” สองขายาวก้าวไปห้องน้ำไม่สนใจอีกฝ่าย ที่กำลังจะพูดต่อ ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มอย่างสะใจ หลังจากชายหนุ่มเข้าห้องน้ำ หล่อนว่าจ้างพนักงานวางยาปลุกเซ็กซ์ลงในเหล้าให้ชายหนุ่มกิน เพื่อให้เป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้
ก่อนเกิดเหตุการณ์…
“เอาตัวนี้ใส่ในเหล้าด้วยละ”
“เอ่อ ? มันคืออะไรครับคุณผู้หญิง” พนักงานถามแต่ก็รับถุงเล็ก ๆ ข้างในเป็นผงสีขาว ๆ แล้วเทลงขวด
“ค่าจ้างแล้วหุบปาก” หญิงสาวยื่นธนบัตรสีเทาห้าหกใบให้ ก่อนจะบอกให้เตรียมอีกขวดให้เธอ
“ครับ” พนักงานยิ้ม คิดในใจทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร อาชีพแบบนี้ย่อมรู้ดีแต่แกล้งถามเท่านั้น
โรสริน เกษอาจองค์ หรือ ริน อายุยี่สิบเก้าปีเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว เธอสวย น่ารัก หุ่นดี มีความมั่นใจในตนเอง ชอบเที่ยว มีแอบควงผู้ชายหลายคนไม่ให้ชายอีกคนรู้ โดยพ่อเป็นเพื่อนรักกับพ่อของภาคิน มีธุรกิจใหญ่โต ทั้งสองครอบครัวพูดคุยกันไว้ หากมีลูกเป็นชายหญิงจะให้แต่งงานกัน จนทั้งสองฝ่ายสมใจหวัง จึงมั่นหมายกันเมื่อถึงเวลา
กริ๊ง... กริ๊ง...
“ครับคุณหนึ่ง” กิตรับสายเจ้านาย
“สตาร์ตรถ” เสียงเข้มข่มอารมณ์สั่งลูกน้อง ลูกน้องมองหน้ากันแบบงง ๆ แต่ก็ทำตามคำสั่ง
“นายเป็นไรวะ” แดนถามรุ่นน้อง
“ฉันไม่รู้พี่ แต่น้ำเสียงไม่ค่อยดี” กิตบอกคนถาม
“เอ้อ ๆ” ภาคินถอดสูทพาดบ่า ตอนนี้เหงื่อชุ่มเปียกเสื้อ ผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตาแดงก่ำ ใจเต้นแรง
ใด ๆ สิ่งที่อยู่ใต้กางเกง ตอนนี้มันแทบระเบิดเต็มทน เขาพาร่างมาถึงรถ ลูกน้องต่างอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสภาพเจ้านาย
“จะ… เจ้านาย?” ทั้งสองอุทานพร้อมกัน มือหนาเปิดประตูรถไม่รอให้ลูกน้องเปิดให้ก่อนทิ้งตัวลงนั่งปิดประตู เขาพยายามเก็บอาการไม่ให้ลูกน้องสงสัยแต่ไม่เป็นผล ความกระวนกระวายกระสับกระส่ายเป็นตัวบ่งบอกว่า เจ้านายผิดปกติ
“ออกรถ” เสียงเข้มออกคำสั่ง
“ครับ ๆ”
“เอ่อ… คุณหนึ่งครับกลับบ้านหรือคอนโดครับ” กิตอาสาเป็นคนถามเพราะแดนไม่กล้าจะถาม
“ปะ… ไปคอนโดฉัน” เสียงตะกุกตะกักเล็ดลอดจากริมฝีปากหนา ลูกน้องทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนหนึ่งในนั้นจะเอ่ยถาม
“คุณหนึ่งโดนวางยาเหรอครับ”
“อื้อ… มันแรงผิดปกติน่าจะเป็นยาตัวใหม่” เขาข่มอารมณ์ความต้องการ
“พลาดแล้วนายเรา” กิตพึมพำเบา ๆ
“อย่าบอกนะ”
แดนหันมองกิตที่ขับรถด้วยความเร็ว เพื่อพาเจ้านายไปให้ถึงคอนโดมิเนียมโดยไวที่สุด
จู่ ๆ แดนก็อุทานไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะเจ้านายไปทานมื้อค่ำกับหญิงสาวที่นัดไว้
“คุณริน” คนขับรถพุ่งทะยานโดยเร็วเพื่อช่วยเจ้านาย
ทั้งหมดนั่งเงียบไม่ส่งเสียงใด ๆ เมื่อรู้สาเหตุแต่ระหว่างทางกลับเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินตามลำพัง
เวลา 24.15 น.
ถึงเวลาเลิกงาน หญิงสาวเตรียมตัวเก็บของ และกำลังเดินทางจะกลับห้องพัก
“กลับแล้วเหรอขวัญ กลับยังไง” รุ่นพี่ตะโกนถามยามเห็นหญิงสาวเปิดประตู
“ค่ะ… ไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะพี่ หนูกลับนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้
“มันดึกและเปลี่ยวนะขวัญ ให้พี่ขี่รถไปส่งไหม” ด้วยความหวังดีของรุ่นพี่ ด้วยความเกรงใจพี่เขา และเส้นทางนี้เธอคุ้นเคยเดินกลับเป็นประจำ จึงปฏิเสธโดยไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับประจำค่ะ”
“อือ ๆ งั้นกลับดี ๆ ระวังตัวด้วยละ” สาวน้อยเดินผ่านร้านขายอาหารยามค่ำคืนแสงไฟส่องเป็นระยะพอให้มองเห็นทางเดินบนทางเท้า สองเท้าก้าวเดินด้วยความเคยชิน
- ผู้เขียน
