เวลา 12.45 น.
เพียงขวัญหลับใหลถึงเที่ยงวัน เธอรู้สึกคอแห้งจึงพยายามประคองตัวลุกขึ้นนั่ง เธอเหวี่ยงขาลงจากที่นอนไม่ทันระวัง
“โอ๊ย! ๆ เจ็บ ซี้ด” เสียงร้องลั่น เธอลืมตัวเนื้อตัวปวดเมื่อยรอยฟกช้ำเป็นจ้ำ ๆ ตอกย้ำถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ผ่านมา ความเจ็บปวดรวดร้าวทั้งเมื่อยล้า กึ่งกลางใจสาวระบม จนขาสั่นเล่นงานพลันน้ำตาไหลอาบแก้มนวล มือบางรีบยกมือขึ้นเช็ดลวก ๆ ริมฝีปากแห้งแตก บวมเจ่อ
“ไม่เป็นไรนะขวัญ เสียแล้วเสียไป” แม้จะบอกตัวเองแต่มันตอกย้ำในใจดวงน้อย ๆ เสมอ คิดได้ดังนั้นจึงค่อย ๆ พยุงตัวเองไปกินน้ำ
จากนั้นกลับมาที่นอนหยิบมือถือเพื่อจะโทรศัพท์หาเพื่อน แต่แบตเตอรี่ดันหมด เธอเสียบชาร์ตทิ้งไว้และเข้าห้องน้ำ เพียงจะทำธุระส่วนตัวถึงกับร้อง
“โอ๊ย! แสบจัง” เพียงขวัญกดโทรศัพท์หาเบญทันที หลังจากเปิดเครื่องเห็นเบอร์เพื่อนโดยหาหลายสิบสาย
“เฮ้ย! ขวัญ เมื่อคืนทำไมไม่รอเรา เราออกไปไม่เจอโทรหาเครื่องก็ปิด
