เวลาตี 04.45 น.
“ลงไป” เสียงเข้มบอกให้คนข้าง ๆ ลง
“เจ้านายครับ ให้เธอลงตรงนี้จริง ๆ เหรอครับ” กิตชำเลืองหญิงสาว เขาสงสารเธอขึ้นมาดื้อ ๆ
“มีปัญหาอะไรวะ” ภาคินถาม
“เอ่อ ไม่มีครับ”
“ให้ลงตรงนี้ เผื่อเธอจะรับแขกต่อ” คนใจดำปากเสียบอกลูกน้อง
“นายครับ”
“หุบปาก”
เพียงขวัญไม่รอให้ชายหนุ่มไล่เธอเป็นรอบที่สองเธอเปิดประตูรถลง เพียงแค่หย่อนขาถึงพื้น ความระบมเจ็บปวดรวดร้าวยืนแทบไม่ไหว แต่ต้องฝืนกัดฟัน มืออีกข้างปิดประตู
เธอฝืนเดินกลับห้องเช่าโดยไม่คิดหันหลังเหลียวมอง ในมือกำกระดาษจนยับ มืออีกข้างกระชับเสื้อสูทที่ใส่ให้แนบชิดร่าง ไม่สนใจว่ารถจะขับไปแล้วหรือไม่ สองขาอันสั่นเทาก้าวอย่างเชื่องช้า อาการเจ็บปวดระบมทั่วร่าง
ทุกย่างก้าวต้องกัดฟันข่มอาการ น้ำตาไหลอาบแก้มนวล ดวงตาหวานกลมโต บวม แดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรังน่าเวทนา หากได้มีใครพบเจอ
ร่างบางค่อย ๆ เดินลัดเลาะผ่านตึกสูงใหญ่จนถึงตึกที่ตนเองเ
