คนไม่สบายอุ้มคนสบายดีเข้าไปในห้องน้ำ รอยยิ้มมุมปากของคนโดนอุ้มเผยออกมาแจ่มชัดจนคนอุ้มสงสัย
“ยิ้มทำไม” เสียงห้วนถามขึ้นเมื่อวางตัวเธอลงในอ่างน้ำ
“ก็นึกว่าวันนี้จะไม่ได้ใช้หนี้เสียแล้ว” ลลิตาเอ่ยแซว
“ปากดี เดี๋ยวจะโดนดี” ภาคีขู่อย่างไม่จริงจัง
“กลัวที่ไหน ว่าแต่คนไม่สบายจะมีแรงไหม” หญิงสาวหัวเราะชอบใจเมื่อโดนคนไม่สบายชวนไปแช่น้ำอุ่นด้วยกัน
“ลิตาครับ ถูหลังให้หน่อย”
“ไม่สบายทีไรอ้อนทุกที” ลลิตาแซว แต่ก็ยอมถูหลังให้เขา เวลาสิบเอ็ดปีที่ห่างกัน มีบ้างไหมที่เขาไม่สบาย มีบ้างไหมที่เขาจะคิดถึงเธอเวลาไม่สบาย
เธอคิดถึงเขาเสมอในวันที่ไม่สบาย อยากให้เขากอด อยากให้เขาเอาใจ ยิ่งเวลาเป็นวันนั้นของเดือน นั่นคือวันที่เธอไม่อยากให้มีเลย เพราะนอกจากจะไม่สบายตัวแล้ว ยังเป็นวันที่ไม่สบายใจด้วย
“พี่คีย์”
“ครับ”
“ถามได้ไหม ทำไมตอนนั้นทิ้งลิตา” คำถามของเธอนำพามาซึ่งความเงียบจากทั้งสองร่าง มีเพียง
