รอยรักร้อยใจ

แต่งแบบไม่มีความทรงจำ...1

“พ่อกับแม่จะมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อลูกสาวของท่านถูกบังคับให้แต่งงาน” ช่อเอื้องยังงอแงเหมือนเด็ก

“แต่ผมเต็มใจนะ” สายน้ำเอ่ยขึ้นมาทำให้หญิงสาวมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มด้วยแววตาแปลกใจ

“คุณยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร แล้วจะมารู้ได้ยังไงว่าเต็มใจ”

“ผมเชื่อความรู้สึกของผม” สายน้ำกล่าวด้วยแววตาจริงจัง มันทำให้ช่อเอื้องรู้สึกหวั่นไหวอย่างแปลกๆ

“ลองเปิดใจดูสิเจ้าช่อ ไหนๆก็ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตแล้ว” แม่อุ๊ยดำสำทับอีกรอบ ทำให้หญิงสาวเริ่มที่จะเปิดใจเรียนรู้ชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่การที่ทั้งคู่ต้องมาแต่งงานกัน มันก็คงไม่ได้แย่ไปทั้งหมดเลยทีเดียว

“จ๊ะแม่อุ๊ย” หญิงสาวเอ่ยรับคำแนะนำของผู้เฒ่า

วันแต่งงาน...

งานแต่งงานของทั้งคู่ถูกกำหนดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา พ่ออุ๊ยปันจัดงานขึ้นเล็กๆ มีการเชือดไก่จำนวนหลายสิบตัว เพื่อเป็นอาหารให้ชาวบ้านที่มาร่วมในพิธีแต่งงานของทั้งคู่ บ่าวสาวแต่งตัวชุดพื้นเมืองของชนเผ่ามาซา วันนี้ช่อเอื้องสวยเสียจนสายน้ำไม่อาจละสายตาจากว่าที่เจ้าสาวของเขาได้เลย ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่การที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอกว่าหนึ่งสัปดาห์ ชายหนุ่มก็รู้สึกมีความสุข จนไม่อยากจะรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ดังนั้นการแต่งงานวันนี้จึงเป็นการเริ่มต้นครอบครัวของทั้งสองคนอย่างแท้จริง

บรรยากาศภายในงานแต่งของทั้งคู่ เริ่มต้นจากการขอขมาผีปูผีย่า ก่อนที่จะมีการให้บรรดาชาวบ้านทั้งหลายร่วมผูกข้อไม้ข้อมือแสดงความยินดีกับบ่าวสาว ชายหนุ่มแอบมองเจ้าสาวแสนสวยของเขาอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่หญิงสาวเมื่อสบสายตากับแววตาคมกริบ เธอก็รีบหันหน้าหนีทันที เพราะเธอก็รู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มก็มีเสน่ห์อย่างมากเช่นกัน

งานแต่งงานของทั้งคู่จบลงอย่างเรียบร้อย ช่อเอื้องเพิ่งจะรู้ความจริงว่า เมื่อเธอแต่งงานแล้วเธอต้องย้ายไปอยู่อีกที่หนึ่ง ซึ่งก็คือบ้านของพ่อกับแม่เธอ หญิงสาวรู้สึกใจหายเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาเธออยู่กับพ่ออุ๊ยคำปันและแม่อุ๊ยดำมาตลอด แต่นี่เธอกลับต้องไปใช้ชีวิตกับชายหนุ่มเพียงสองคนหญิงสาวรู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก เพราะมันเหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง แล้วเธอจะเอาตัวรอดจากเขาได้หรือเปล่า แล้วข้อตกลงที่ว่าเธอจะยอมมีอะไรกับเขาเพียงแค่ครั้งเดียวมันจะสำเร็จไหม ตอนนี้ช่อเอื้องเป็นกังวลไปหมด

แต่เมื่อถึงเวลาส่งตัวสายน้ำและช่อเอื้องถูกพาตัวไปที่เรือนหอ ซึ่งตอนนี้ได้รับการทำความสะอาดและตกแต่งไว้เรียบร้อยแล้ว ซึ่งคนที่จัดการเรื่องนี้ก็คงไม่พ้นพ่ออุ๊ยคำปันอย่างแน่นอน และคนที่มาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอนั่นก็คือพ่ออุ๊ยคำปันและแม่อุ๊ยดำ แค่หญิงสาวเห็นท่านทั้งคู่ก็เผลอแอบน้ำตาคลอ ความรู้สึกมันสับสนปนเปกันไปหมด แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวมากนัก เมื่อมีมือหนาของชายหนุ่มคอยจับมือเธอไว้อยู่ตลอดเวลา