"เป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงเงียบไปล่ะ" ระหว่างทางที่กำลังกลับบ้านใหญ่ อยู่ๆ พี่ฟินซ์ก็เงียบไป เขากอดเอวฉันไว้ตลอดทาง ทว่าสายตากลับมองออกไปนอกกระจกรถ พร้อมกับความเงียบราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา
"ไม่มีอะไร…แค่กำลังคิดว่าครอบครัวเธอดูอบอุ่นดี เพราะงั้นเธอถึงได้สดใสแบบนี้" ช่วงนี้เขายิ้มให้ฉันเก่งขึ้นมากเลย ขณะที่พูดจบก็ยิ้มบางๆ ออกมาอีกแล้ว ทว่าทำไมฉันถึงไม่รู้สึกว่าครั้งนี้มันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขเช่นทุกครั้งที่เคยยิ้มให้ฉันเลยนะ
"ต่างจากฉันไม่มีครอบครัว" ฉันบีบมือเขาแน่นอย่างให้กำลังใจ สำหรับฉันเขาเก่งมากที่ผ่านมาถึงตรงนี้ได้ เขาเข้มแข็งและแข็งแกร่ง เคยคิดว่าถ้าคนนั้นเป็นฉัน คงทำไม่ได้เหมือนเขาในตอนนี้
"พาหนูไปเจอพี่เฟญ่าได้ไหมคะ?"
"…"
"หนูอยากไปฝากตัวกับพี่สาวแฟน พาหนูไปได้ไหม?"
"อืม…ฉันไม่มีอะไรต้องปิดเธออยู่แล้ว" รอยยิ้มบางๆ แผ่ออกอีกครั้ง ดีใจมากที่อย่างน้อยฉันก็ได้เป็นส่ว
