"เราไปกันเถอะค่ะ…" ฉันกระตุกมือหนาของคนที่กำลังจ้องมองคนเป็นแม่ของตัวเองนิ่งๆ เพราะคิดว่าวันนี้เขาเจอกับปัญหามากมายที่ถาโถมเข้ามามากพอแล้ว จึงไม่อยากให้คนตรงหน้าที่เป็นต้นเหตุของความลำบากใจทำให้พี่ฟินซ์อ่อนแอลงมากกว่านี้ แม้จะอยากให้เขาเผชิญหน้ากับปัญหาเพื่อก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไป แต่ฉันกลับคิดว่าตอนนี้จิตใจเขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะรับไหวแล้ว
"คุยกันหน่อยได้ไหมฟินซ์ แม่อยากคุยกับลูก" คุณฟากฟ้าเอ่ยต่อ ยิ่งเธอพยายามเดินเข้ามาฉันก็ยิ่งจับมือพี่ฟินซ์แน่นขึ้น ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ความนิ่งสงัดของเขาตอนนี้กำลังทำให้ฉันกลัวใจเหลือเกิน
"พี่ฟีนิกซ์คะ…"
"…" เงียบ
"ถ้าพี่ยังไม่พร้อม…"
"อยู่กับฉันระหว่างที่คุยกับเธอได้ไหม?" ทว่าไม่ทันจะเอ่ยอะไรจบร่างสูงก็พูดออกมาหลังจากที่ยืนเงียบมาเนิ่นนาน เขาหันมาถามฉันด้วยสายตาที่อ้อนวอนพร้อมกับจับมือฉันไว้แน่น ขณะที่ฉันยิ้มอ่อนๆ ตอบกลับแล้วพยักหน้าตอบร
