"แล้วถ้าหนูเป็นคนห้ามล่ะคะ?" ฉันเดินเข้าไปปรากฏตัวต่อหน้าคนตัวโตที่กำลังอึ้งกับการมาของฉัน
เรียกว่าการมาไม่ได้สิ…เพราะฉันยังไม่ได้กลับไปเลยด้วยซ้ำ ฉันแค่เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาที่ร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็กเล็กน้ำตาท่วมหน้า แล้วดันกลับมาได้ยินตอนที่เขาออกมาจากห้องพอดิบพอดี ทันเห็นสีหน้าที่ผิดหวังตอนเปิดออกมาไม่เห็นฉัน นัยน์ตาเศร้าโศกเห็นได้ชัด ถ้าไม่แอบดูคงไม่รู้ว่าคนที่เคยเย็นชาต่อหน้าจะแสดงอารมณ์อ่อนไหวออกมาได้
"ป้ากับพีทขอตัวก่อนนะคะ" ว่าจบป้าอุ้มกับพี่การ์ดก็รีบชิ่งหนีกันคนละทิศคนละทาง ฉันเงยหน้ามองคนที่ยังไม่พูดอะไรออกมาเมื่อเห็นใบหน้าฉัน ขณะที่ฉันนึกรู้สึกรำคาญใจรีบจับมือหนาเดินเข้าไปในห้องของเขาทันที
"ฉันนึกว่าเธอกลับไปแล้ว" พอต่อหน้าฉันก็เย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน น้ำเสียงเข้มดุตามแบบฉบับของเขาแต่ฉันรับรู้ได้ว่าเขากำลังดีใจที่ฉันไม่ไปไหน
"พี่คิดว่าหนูจะรังเกียจพี่เหรอ?"
