หลายวันต่อมา...
เจ้าขากลับมาใช้ชีวิตตามปกติขณะที่เฟลิกซ์เองก็ยังอยู่ที่ดอยนั่นเพราะยังไม่ครบกำหนดสองอาทิตย์ แต่ละวันที่ผ่านมาของเจ้าขามันเต็มไปด้วยควาสับสน ปกติเธอไม่คนยอมอะไรเลยด้วยซ้ำโดนเขาด่าว่าขนาดนั้นเธอต้องหาทางเอาคืนหรือว่าสวนกลับไป แต่พอโดนแบบนั้นเข้าจริง ๆ เธอกลับพูดอะไรไม่ออกเลยสักนิด...
“มึงทำหน้าบูดอะไรขนาดนั้น ชีวิตมันเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอไงแค่ผัวส่งตัวกลับมาก่อนเนี้ย” ทิชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเท้าคางมองหน้าเจ้าขาที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ ชวนพวกเธอมาคาเฟ่แท้ ๆ แต่กลับไม่กินอะไรเลยแถมปล่อยให้แก้วน้ำละลายเสียไปเปล่า ๆ
“มึงลองมาโดนด่าหน้าชาแบบกูก่อน แม่งอะไรนักก็ไม่รู้”
“ว่ากูสารพัดที่จะว่าได้ หาว่ากูโกหกอยู่นั่นแหละ ก็ตอนนั้นกูหมั่นไส้ที่เขาเอาแต่ว่ากูไม่หยุดไม่ฟังกูอธิบายอะไรเลยกูก็เลยพูดไปแบบนั้นว่าแบบเออเรามีอะไรกัน”
“แต่พอบอกว่าไม่ได้มีอะไรกันจริง ๆ ก็ไม่มีใครเชื่ออีก พี่เขาก็ไ
