Lost in love พ่ายรักนางร้าย

“คุณหนูคะ คุณหนูตื่นเถอะนะคะ” เสียงสาวใช้ประจำตัวที่คอยดูแลคุณหนูเล็กของตระกูลรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสไหล่มนที่โผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไม่ว่าสาวใช้จะพยายามปลุกคุณหนูแสนสวยเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าคุณหนูของเธอนั้นจะห่มผ้าคลุมโปงหนีเหมือนเช่นเคย “เจ้าขาขอนอนต่ออีกนิดนึงนะคะพี่หวาน เจ้าขาตื่นไม่ไหว ~” เจ้าขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ขณะที่เปลือกตายังคงปิดสนิท น้ำหวาน สาวใช้ที่อายุห่างจากเจ้าขาไม่มากนักแทบยืนไม่ติดพื้นเพราะเธอได้รับคำสั่งจากนายหญิงของบ้านให้รีบขึ้นมาปลุกคุณหนูเล็กจอมดื้อรั้นและถ้าช้าไปกว่านี้คนที่จะโดนเอ็ดคงเป็นเธอไม่พ้นแน่ “นอนต่อไม่ได้แล้วค่ะคุณหนู วันนี้คุณหนูต้องไปงานเลี้ยงวันครบอายุ 90 ปีของคุณฮันเตอร์นะคะ แล้วถ้าคุณหนูไม่ตื่นตอนนี้คุณท่านจะทิ้งคุณหนูไว้ที่บ้านนะคะ” “ตื่นเถอะนะคะคุณหนูนี่มันจะบ่ายสองแล้วนะคะ คุณหนูนอนเยอะแล้วค่ะ ตื่นมาเจอโลกภายนอกสักนิดนะคะ” “วันนี้คุณหนูจะได้ไปเจอคุณเฟลิกซ์ด้วยนะคะ คุณหนูลืมไปแล้วเหรอ” หญิงสาวที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มในตอนแรกพอได้ยินประโยคนั้นเธอก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที ม่านตาสวยขยายกว้างด้วยความตกใจไม่หลงเหลืออาการงัวเงียของคนที่ยังง่วงนอนอยู่เลยสักนิด ใบหน้าสวยหันมองสาวใช้คนสนิทด้วยสีหน้าเลิ่กลั่กพลางเลื่อนสายตาไปมองนาฬิกาบนโต๊ะวางของแล้วถึงเห็นว่านี่มันก็ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว “แย่แล้วค่ะพี่หวาน! แย่แล้ว” “เจ้าขาลืม ลืมสนิทเลยว่าวันนี้ตอนบ่ายมีไปงานเลี้ยงวันเกิดคุณปู่ฮันเตอร์...แล้วนี่พ่อกับแม่ไปหรือยังคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างลนลานก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากตัวพร้อมกับก้าวเท้าลงจากเตียงนอนด้วยความรวดเร็ว ผมเผ้าของคุณหนูแสนสวยก็ยุ่งเหยิงรุงรังเหมือนรังนก ถ้าผู้ชายคนไหนมาเห็นสภาพเธอตอนนี้ก็คงแปลกใจไม่น้อยเพราะเวลาหญิงสาวไปออกงานที่ไหน เธอจะต้องดูดีและเนียบทุกระเบียบนิ้ว แต่ดูเธอตอนนี้สิเหมือนเด็กน้อยมากกว่าผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรง “คุณแม่ของคุณหนูยื่นคำขาดมาว่าถ้าภายใน 1 ชั่วโมงไม่เสร็จก็ไม่ต้องไปงานเลี้ยงแล้วค่ะ” “ซวยแล้วค่ะพี่หวาน ไม่ได้นะเจ้าขาจะอดไปงานเลี้ยงไม่ได้ T^T” ร่างบางเอ่ยออกไปพลางหันซ้ายหันขวาคล้ายกับคนที่สติสตังยังไม่เข้าที่เข้าทาง “คุณหนูรีบเข้าไปอาบน้ำเลยค่ะ เดี๋ยวพี่หวานเตรียมชุดให้นะคะ...” สาวใช้คนสนิทรีบเอ่ยพลางดันหลังคุณหนูแสนสวยเดินตรงไปที่ห้องน้ำ และคราวนี้คุณหนูอย่างเจ้าขาก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเธอเองก็เฝ้ารอวันสำคัญอย่างวันนี้มานานแล้วเช่นกันเพราะมันไม่ง่ายเลยที่เธอจะได้เจอกับเฟลิกซ์แบบนี้ เพียงแต่ว่าเมื่อคืนเธอนั้นไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนจนดึกดื่นกว่าจะกลับมาก็ใกล้เช้ามันเลยทำให้เธอนั้นนอนเพลินจนลืมว่าวันนี้มีนัดวันสำคัญ หนึ่งชั่วโมงต่อมา... ร่างบางในชุดเดรสสีชมพูอ่อนลงกริตเตอร์สร้างความวาววับขับให้ผิวนวลนั้นขาวผ่องมากกว่าเก่า เจ้าขายืนหมุนสายทีขวาทีเช็คความเรียบร้อยจนคิดว่าทุกอย่างบนร่างกายของเธอนั้นสมบูรณ์แบบที่สุดแล้วเธอถึงพร้อมที่จะเดินลงไปยังชั้นล่าง “คุณหนูคะ ชุดนี้มันไม่โชว์หลังไปเหรอคะ ?” น้ำหวานเอ่ยถามพร้อมกับมองแผ่นหลังขาวเนียนของคุณหนูคนสวยด้วยความเป็นกังวลกลัวว่าผู้ใหญ่จะตำหนิเอาได้เพราะชุดนี้ด้านหน้าดูเรียบร้อยก็จริงแต่ด้านหลังนั้นค่อนช้างโชว์แผ่นหลังมากพอสมควร แล้วชุดที่น้ำหวานเตรียมไว้ให้ตอนแรกเจ้าขาก็ไม่เหลียวแลที่จะหยิบมันขึ้นมาใส่เลยสักนิด “ไม่หรอกค่ะ มันก็ชุดปกติทั่วไปแหละพี่หวาน” “แต่คุณหนูจะถูกตำหนิเอาได้นะคะว่าชุดมันโชว์ข้างหลังเกินไป คุณหญิงยิ่งไม่ชอบให้คุณหนูแต่งตัวโป๊ ๆ อยู่ด้วย” “พี่หวานว่าเปลี่ยนดีไหมคะ” “โป๊ตรงไหนคะพี่หวาน ไม่โป๊หรอก ถ้ามะมี๊อยากบ่นก็ปล่อยให้บ่นไป ตอนมะมี๊สาว ๆ ก็แต่งน้อยกว่าเจ้าขาซะที่ไหน” “เจ้าขาไม่สนใจหรอกเพราะมันก็แค่ชุดอ่ะพี่หวาน การที่เจ้าขาชอบแต่งตัวแบบนี้มันไม่ได้แปลว่าเจ้าขาจะเป็นผู้หญิงไม่ดีซะหน่อย” เจ้าขาเอ่ยออกไปด้วยสีหน้าสบาย ๆ ด้วยความที่เธอนั้นเป็นหญิงสาวที่ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองและเป็นผู้หญิงที่รักการแต่งตัวมากที่สุด ชุดทุกชุดที่เธอเลือกมานั้นเธอคิดว่ามันเข้ากับเธอและเหมาะสมที่สุดแล้ว “ไปกันเถอะค่ะ เจ้าขาอยากไปเจอหน้าพี่เฟลิกซ์ของเจ้าขาใจจะขาดแล้ว คิดถึงจะแย่” หญิงสาวเอ่ยอย่างอารมณ์ดีพลางระบายยิ้มสดใสให้กับสาวใช้คนสนิทพร้อมก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องนอน เท้าเรียวกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงบันไดมาอย่างระมัดระวังทันทีที่เท้าเรียวแตะพื้นกระเบื้องชั้นล่าง หญิงสาวก็มุ่งตรงไปที่ห้องรับแขกในทันที “คุณแม่ขา เจ้าขาพร้อมแล้วค่ะ เราไปกันเลยไหมคะ” ร่างบางเอ่ยออกไปอย่างอารมณ์ดีพลางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างกายคุณแม่อย่างเชอรีนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิดที่ลูกสาวคนเล็กตื่นสายได้ขนาดนี้ “หนูไม่ตื่นอีกทีพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะลูก” “อุ๊ยยย แรงมากกก”เจ้าขาเอ่ยพร้อมกับทำท่าทางคล้ายกับตกใจแต่อันที่จริงไม่ใช่มันคือจริตของเธอเวลาที่หยอกเย้ากับผู้เป็นแม่และพี่สาวก็เท่านั้น “เบา ๆ เรื่องเที่ยวกลางคืนหน่อยสิเจ้าขา หนูต้องปรับตัวได้แล้วนะ หนูจะมาใช้ชีวิตตามใจแบบนี้เหมือนตอนอยู่ที่ฝรั่งเศลไม่ได้แล้วค่ะ” “ต้องเข้ามาช่วยป๊ากับแม่แล้วก็พี่ชิลินทำงานที่บริษัทฯ ได้แล้วนะลูก” เชอรีนเอ่ยพร้อมกับมองหน้าลูกสาวคนเล็กอย่างเหนื่อยหน่ายใจที่ดูเหมือนว่าเจ้าขาจะได้นิสัยจากคนเป็นแม่อย่างเธอมากเต็ม ๆ เพิ่งจะเข้าใจพ่อกับแม่ตัวเองก็ตอนมีลูกนี่แหละ ว่าลูกคือเงาสะท้อนของตัวตนเราได้เป็นอย่างดี เพราะชิลินลูกสาวคนโตก็ได้นิสัยของคนเป็นพ่อมาเต็ม ๆ หน้าที่และความรับผิดชอบมาเป็นอันดับหนึ่ง แถมยังมีความเป็นผู้นำไม่ดื้อรั้นเหมือนน้องคนเล็กอย่างเจ้าขา “โอเคค่ะ อาทิตย์หน้าเจ้าขาจะเข้าไปทำงานที่บริษัทฯ เจ้าขารับปากว่าจะลด ๆ การเที่ยวกลางคืนแล้วก็จะตั้งใจช่วยแม่กับป๊า แล้วก็พี่ชิลินทำงาน” “พูดแล้วต้องทำให้ได้นะคะ ไม่รับปากกันส่ง ๆ นะลูกรัก” เชอรีนหรี่ตามองลูกสาวคนเล็กพร้อมกับพูด เจ้าขาอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ อันที่จริงเธอก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าหลังจากกลับมาจากฝรั่งเศสเธอจะเข้ามาช่วยบริหารงานที่บริษัทฯ เป็นกำลังสำคัญให้พี่สาวของเธอที่ตอนนี้ช่วยป๊ากับแม่ทำงานตัวเป็นเกลียว “สัญญาค่ะ เจ้าขาจะตั้งใจทำงานและก็จะไม่ทำให้แม่กับพี่ชิลินต้องปวดหัว” “ดีมากค่ะ...ว่าแต่ลูกรัก ชุดหนูมันโป๊ไปไหมคะ...แม่ว่ามันเว้าหลังเยอะไปนิดนะ” ไม่พูดเปล่าเชอรีนจับตัวลูกสาวคนเล็กขึ้นมายืนตรงพร้อมกับหมุนตัวลูกสาวหันซ้ายหันขวาเพื่อเช็คความเรียบร้อย ด้านหน้าน่ะเรียบร้อยแบบสุด ๆ แต่ด้านหลังเว้าเกือบถึงก้น “นี่มันชุดคอลแลคชั่นใหม่ที่เจ้าขาจะเปิดตัวเร็ว ๆ นี้เลยนะคะ เจ้าขาใส่ไม่สวยหรอคะแม่...” หญิงสาวตีหน้าซื่อมองแม่ตัวเองตาแป๋วทำเหมือนว่าเธอนั้นเป็นเด็กสาวที่ไม่ได้มีความแสบแก่นเซี้ยวอะไรทั้ง ๆ ที่จริงแล้ว คนดื้อประจำบ้านมันคือเธอนั้นแหละ “สวยน่ะมันสวยแต่แม่ว่ามันโป๊ไป แล้ววันนี้แขกในงานก็มีแต่แขกผู้ใหญ่กันทั้งนั้นนะ” “ลองไปเปลี่ยนชุดให้มันมิดชิดกว่านี้ดีไหมคะลูก” เชอรีนพยายามหว่านล้อมเพราะรู้ดีว่าถ้าบังคับเจ้าขาไม่มีทางยอมไปเปลี่ยนชุดดี ๆ แน่ เจ้าขาแสร้งทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ “ไม่เปลี่ยนค่ะ! คนสวยก็ต้องแต่งแบบนี้แหละค่ะแม่ ไม่ต้องบอกให้เจ้าขาไปเปลี่ยนแล้วนะเพราะเจ้าขาไม่เปลี่ยนแน่นอน”ผิดไปจากที่คิดซะทีไหนพอเธอพูดปุ๊บแววตาคู่สวยของลูกสาวก็แสดงความดื้อรั้นออกมาทันที เชอรีนแทบกุมขมับคิดไม่ถึงว่าเจ้าขาจะเหมือนเธอได้ขนาดนี้ “เต็มที่เลยค่ะลูกรัก แม่เหนื่อยจะห้าม” “โถ่คุณแม่ก็...ให้แต่งเรียบร้อยก็ซ้ำกับคนอื่นตายสิคะ...ว่าแต่พี่ชิลินกับป๊าอ่ะค่ะอยู่ไหนกันเหรอ”หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับชะเง้อคอมองหาพี่สาวและคุณพ่อของเธอเพราะตั้งแต่ลงมาเธอยังไม่เห็นพวกเขาทั้งสองเลย “ชิลินกับป๊าเข้าไปดูงานที่บริษัทฯ น่ะลูก แล้วเดี๋ยวเราต้องไปรับพ่อกับพี่เขาที่บริษัทฯ แล้วก็ไปงานพร้อมกันเลย” “อ๋อออ โอเคค่ะ งั้นเราจะไปกันเลยไหมคะ...” “ไปสิ แม่นัดกับอาริชาเอาไว้ว่าจะไปช่วยดูว่าเตรียมงานเรียบร้อยดีไหม” เชอรีนเอ่ยก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น ลูกสาวคนเล็กอย่างเจ้าขาก็รีบขยับตัวลุกขึ้นตามมาติด ๆ พร้อมกับเลื่อนมือไปคล้องแขนผู้เป็นแม่พร้อมกับเอ่ยด้วยความอารมณ์ดี “ดีเลยค่ะ เจ้าขาอยากไปเห็นหน้าพี่เฟลิกซ์ของเจ้าขาใจจะขาดแล้ว” “นี่ชอบพี่เขามากเลยเหรอไง แม่เห็นเราชอบพูดอะไรแบบนี้บ่อยมากเลยนะ ก่อนไปฝรั่งเศสก็ทำตัวติดพี่เขากลับมาก็ยังพูดถึงแต่พี่เขาอีก” คนเป็นแม่เอ่ยถามด้วยความแปลกใจพร้อมกับหยุดชะงักปลายเท้าที่กำลังก้าวเดินก่อนจะหันไปมองลูกสาวคนเล็กด้วยความสงสัยเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าขาพูดถึงลูกชายคนโตของเฮลและริชาแบบนี้ “ชอบมากค่ะ เรียกได้ว่าหลงรักเลยก็ว่าได้” “ทำไมแม่กับแม่ของพี่เฟลิกซ์ไม่ทำสัญญาแต่งงานระหว่างลูก ๆ ไว้อ่ะค่ะ แล้วก็จับเจ้าขาคู่กับพี่เฟลิกซ์ไปเลย เจ้าขายอมถูกคลุมถุงชนเลยนะ”เจ้าขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังเพราะเธอยอมเลยจริง ๆ ถ้าเธอต้องถูกคลุมถุงชนกับเฟลิกซ์ แต่ติดตรงที่ผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลไม่มีความคิดแบบนั้นเลยสักนิด “เราน่ะอยากแต่งงานกับพี่เขาเพราะชอบพี่เขา ถามพี่เขาบ้างรึยังว่าเขาชอบเรารึเปล่า” “ก็อยู่กันไปเดี๋ยวพี่เขาก็หลงรักเจ้าขาเองแหละค่ะ เรื่องทำให้คนหลงรักเจ้าขาว่าเจ้าขาก็เก่งพอตัวเหมือนคุณแม่อยู่นะ” “แม่ลองไปคุย ๆ กับคุณอาริชาสิคะว่าลองให้สองตระกูลดองกันด้วยการยกเจ้าขาให้เป็นสะใภ้ของบ้านนั้นไหม”เจ้าขาพูดออกไปอย่างหยอกเย้าด้วยความอารมณ์ดี เธอพูดไปอย่างนั้นแหละได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร “ไปกันใหญ่แล้วเจ้าขา แม่กับริชาคุยกันไว้ตั้งแต่ก่อนจะมีพวกลูกว่าจะไม่มีการจับลูก ๆ มาคลุมถุงชนกันแน่นอน เรื่องความรักแม่จะให้เด็ก ๆ เป็นคนเลือกกันเอง จะไม่มีการจับคู่ให้กันเหมือนสมัยรุ่นของแม่” “เพราะสุดท้ายแล้วเรื่องความรักมันเป็นเรื่องที่ซับซ้อน และเป็นเรื่องของความรู้สึก การที่เราจะต้องแต่งงานกับคนที่เราไม่ได้รักและเขาก็ไม่ได้รักเรามันไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก” “และแม่บอกได้เลยว่าการที่เราจะอยากจะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเราสักนิด แต่เป็นเราที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเช่นกัน เพราะคนที่จะเจ็บปวดมีแต่เราเท่านั้น” “เพราะฉะนั้นรักคนที่เขารักเราและเราก็รักเขา แล้วชีวิตความรักมันจะมีความสุขมาก ๆ อย่าไปคิดไปหวังว่าเรารักเขาอยู่ฝ่ายเดียวเดี๋ยวพออยู่กันไปเขาก็รักเราเอง มันเป็นไปได้ยากมากลูกรักมันมีแค่ในนิยายหรือในละครก็เท่านั้นที่จะสมหวังได้อย่างที่ใจคิด” “ตื่นจากฝันนะคะลูกสาวของแม่ อยู่กับความเป็นจริง คำว่าตื้อเท่านั้นที่ชนะทุกสิ่งมันใช้ไม่ได้กับเรื่องของความรัก”เชอรีนพูดสอนลูกสาวคนเล็กอย่างคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากก่อน ในเรื่องของเธอ เธอเองก็แอบถอดใจเรื่องความรักของเธอกับไคอาไปแล้วเช่นกันแต่ทว่าเธอโชคดีตรงที่ไคอาก็รักและรู้สึกอย่างเดียวกันกับเธอ... “แล้วถ้าเจ้าขาทำให้พี่เฟลิกซ์หลงรักเจ้าขาล่ะคะ ถ้าพี่เขาเป็นฝ่ายหลงรักเจ้าขาเหมือนกัน เจ้าขาก็แต่งงานกับพี่เขาได้ใช่ไหม” “แน่นอนอยู่แล้วถ้าลูกทั้งสองรักกัน แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นให้พี่เขาสนใจเราก่อนเถอะ...”เชอรีนพูดดักทางลูกสาวเพราะรู้มาจากริชาว่าเหมือนเฟลิกซ์จะมีคนที่รักที่ชอบอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการที่จะให้เฟลิกซ์มาสนใจหรือชอบอะไรในตัวเจ้าขามันคงเป็นไปได้ยาก และสิ่งหนึ่งที่คนเป็นแม่อย่างเชอรีนไม่รู้ก็คือวีรกรรมสุดแสบของลูกสาวก่อนจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศลที่ทำเอาไว้กับลูกชายบ้านนั้น “แม่ไม่ให้กำลังใจหนูเลยอ่า...แต่ไม่เป็นไรค่ะวันนี้เจ้าขาอารมณ์ดี”เจ้าขาที่ได้ยินแบบนั้นก็แอบหน้าบูดหน้าบึ้งขึ้นมาเล็กน้อย แต่เพียงแวบเดียวเธอก็ปั้นหน้ากลับมาอารมณ์ดีได้อย่างเคย “ไปกันเถอะค่ะ เจ้าขาอยากไปเจอพี่เฟลิกซ์แล้ว”ว่าจบหญิงสาวก็เลื่อนมือไปคล้องแขนผู้เป็นแม่พร้อมกับพากันเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ชีวิตของเจ้าขานั้นมักจะโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ เธอไม่เคยเจออุปสรรคอะไรเลยสักครั้งในชีวิต มันเลยทำให้ดูเหมือนว่าไม่ว่าเธอต้องการอะไรเธอก็สามารถได้สิ่งนั้นมาอย่างง่ายดาย เพราะฉะนั้นแล้วการที่เธออยากจะครองหัวใจของเฟลิกซ์มันก็คงไม่ยากเกินไปสำหรับเธอ