เมื่อมาถึงโรงแรมแล้วพลอยลลินณ์ก็รีบแยกเข้าไปอาบน้ำยังห้องนอนของตนเองส่วนภาคินกำลังโทรศัพท์คุยกับอังเดรเรื่องร้านอาหารบนหอไอเฟล
“ผมนึกว่าคุณจะไม่ถามเรื่องนี้เสียแล้วนะ” อังเดรหัวเราะเบาๆ เหมือนเขารอคำถามนี้จากภาคินอยู่แล้ว
“คุณถามเหมือนรู้ว่าผมอยากไปที่นั่น”
“ใครมาที่นี่ก็อยากจะไปทานอาหารบนนั้นและยิ่งมากับผู้หญิงด้วยแล้วก็ยิ่งอยากจะพาเธอไปดื่มด่ำกับบรรยากาศของปารีสยามค่ำคืน”
“แล้วคุณพอจะจองให้ผมได้ไหมล่ะอังเดร”
“คุณบอกผมกะทันหันไปหน่อยนะ ถือสายรอสักหน่อยได้ไหมผมจะลองถามลูกสาวให้”
“ได้สิ แต่คุณไม่ต้องซีเรียสมากนะถ้าได้ผมก็ไม่ว่าอะไร”
ระหว่างที่อังเดรไปถามลูกสาวภาคินก็แอบลุ้นอยู่ในใจ เขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ที่ผ่านมาการหาร้านอาหารและจัดการจองโต๊ะเป็นหน้าที่ของพลอยลลินณ์มาตลอดแต่พอได้มาลองทำอะไรแบบนี้เองก็รู้สึกว่ามันยุ่งยากและเห็นใจหญิงสาวที่ทำหน้าที่นั้นมาหลายปีโดยไม่ขาดตกบกพร่อ
