ภาคินช่วยยกตัวพลอยลลินณ์ขึ้นแล้วเปลี่ยนจากนั่งตะแคงข้างมานั่งคร่อมไปบนหน้าขาของเขาแทน
“บอสคะมัดหมี่ว่าท่านี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ผมว่าดีออกเราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นนะ” เขารั้งสะโพกเธอเข้ามาใกล้จนร่างกายท่อนล่างเสียดสีกันอย่างจงใจ
พลอยลลินณ์ใจเต้นแรงและรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองเธอนั้นมันเป็นสายตาของหมาป่าที่กำลังหิวกระหาย
“บอส มัดหมี่ขอกลับไปนั่งที่เดิม” หญิงสาวเอามือดันแผงอกเขาไว้ขณะที่เขาก็ใช้มือดันแผ่นหลังของเธอให้แนบชิด
“รังเกียจผมเหรอถึงไม่อยากจะนั่งด้วย” ภาคินแกล้งทำสีหน้าสลดเพราะรู้ว่าพลอยลลินณ์เป็นคนใจอ่อนและขี้สงสาร
“เปล่านะคะ”
“แต่คุณก็ผลักไสผมตลอด”
“บอสคิดมากเกินไปแล้ว”
“ผมไม่บังคับคุณก็ได้ถ้าอยากกลับไปนั่งก็กลับไปเถอะ”
“บอสขาอย่าทำหน้าบึ้งแบบนี้สิคะ ไหนว่าคนทำหน้าบึ้งจะแก่เร็วไงคะ” พลอยลลินณ์ไล้มือไปตามสันกรามของคนที่ทำหน้าบึ้งอย่างเอาใจ
“ผมก็แก่อยู่แล้วนี่”
“ใครบอกกัน
