เว่ยซ่างเจวี๋ยหันมาทันที อันลี่ซินมองหน้าองครักษ์ของเว่ยอ๋อง นางรู้ได้ทันทีว่ามิอาจหลบเลี่ยงได้อีกและไม่ต้องการหลบหนีเหมือนกับในสวนครั้งก่อน ครั้งนี้นางเดินออกมาและเผชิญหน้ากับทั้งคู่
เฟิ่งถงหลินที่ยืนหันไปเช็ดน้ำตาอยู่ก็รีบปรับสีหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าลี่ซินกำลังเดินมา ส่วนเว่ยอ๋องนั้นมองนางแต่ไม่ตรัสสิ่งใด
“ลี่ซิน เจ้ามานานแล้วหรือ”
“เพคะ”
“ท่านอ๋องคุณหนูอันนำยาที่จำเป็นและ…เอ่อ สิ่งของบางอย่างมามอบให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ”
“เช่นนั้นข้ารบกวนเจ้าไปส่งแม่นางเฟิ่งให้ทีข้าจะ…”
“ท่านอ๋องเพคะ แต่ว่าหม่อมฉัน…”
“ข้าคิดว่าเราคุยกันจบแล้ว อีกอย่างหวังว่าสิ่งที่ข้าเตือนไป เจ้าควรจะคิดให้ดี ต้าอู๋… ส่งแขก”
“พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูเฟิ่งเชิญทางนี้เถิดขอรับ”
เฟิ่งถงหลินหันมามองลี่ซินที่ยืนนิ่งอยู่ตรงด้านข้างก่อนจะถวายบังคมลาเว่ยอ๋องและเดินตามสาวใช้ออกไป เว่ยอ๋องรีบเดินมาหานางในทันทีพร้อมกับเอ่ยปาก
“วันนี้
