องค์รัชทายาทดื่มชาจนหมดและค่อย ๆ วางจอกชาลงเมื่อหันมามองขนมในจานที่พระชายาส่งมาให้
“เจ้า… ได้ยินหมดเลยหรือ”
องค์รัชทายาทหันไปมองพระชายาที่เริ่มรินชาอีกครั้ง นางยังคงมีสีหน้าที่นิ่งและไม่ได้แสดงท่าทางตื่นกลัวเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เรื่องการศึกครั้งนี้ เห็นทีจะปกปิดนางไม่ได้
“หม่อมฉันทราบเพราะท่านพ่อเองก็เป็นขุนนาง อีกอย่างพี่หญิงเฟิ่ง…”
“พวกเจ้าไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อใด แล้วเหตุใดเฟิ่งถงหลินจึงได้นำเรื่องภายในกองทัพมาบอกเจ้าได้ นางก็รู้ดีว่ากบฏที่เกิดขึ้นทางตะวันตกมิใช่เรื่องใหญ่ถึงขนาดต้องยกทัพหลวงไปต้าน เหตุใดยังเอาเรื่องเช่นนี้มาพูดให้เจ้าฟังอีก… เดี๋ยวนะอันลี่ซิน นี่เจ้า…กำลังหลอกให้ข้าพูดงั้นหรือ”
ลี่ซินแค่ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มเงียบ ๆ เท่านั้น นางเพียงแค่เอ่ยถึงเฟิ่งถงหลิน แต่เพราะเว่ยซ่างเจวี๋ยที่กลัวว่าจะมีคนพูดเรื่องการศึก ทำให้พระชายาไม่สบายใจเขาจึงเผลอหลุดปากออกมาด้วยตัวเองทั้งหมด
