เว่ยอ๋องไม่รั้งรอเมื่อผู้อาวุโสพูดจบเขาก็ยกชาร้อน ๆ นั่นดื่มจนหมดในคราวเดียว เมื่อกลืนลงท้องไปถึงได้เริ่มรู้สึกว่าเส้นลมปราณภายในเหมือนกับถูกฟื้นฟูและรู้สึกเหมือนพละกำลังจะเริ่มกลับมาอีกครั้งอย่างมหัศจรรย์
“เป็นอย่างไรบ้าง หายเหนื่อยแล้วสินะ”
“ขอบคุณผู้อาวุโส ท่านคือ… อาจารย์หลินฟู่ผู้สอนวิชาสมุนไพรและยา ให้กับพระชายาของข้าอันลี่ซิน”
“นามนั้นมีไว้ให้ลูกศิษย์ข้าเรียก ผู้คนที่นี่เรียกข้าว่าตาเฒ่าพิษน่ะ”
“เช่นนั้น เอ่อ…”
“เว่ยอ๋องท่านถูกพิษดอกลำโพงม่วงมาได้เกือบสองเดือนแต่ยังมีชีวิตรอดมาได้นับว่าไม่ธรรมดา”
“นั่นเพราะชายา… ข้าหมายถึงลี่ซินช่วยข้าเอาไว้ นางถ่ายเลือดพิษในกายข้าออกและมอบเลือดของนางให้ข้าขอรับ”
“หึหึ นับว่าเป็นการรักษาที่ถูกต้อง แต่ก็โง่สิ้นดี”
“เพราะเหตุใดท่านจึงพูดเช่นนี้ แสดงว่ามันจะทำให้นางเป็นอันตรายงั้นหรือ อาจารย์หลินท่านบอกข้ามาเถิดว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหน ข้าอยากจะพ
