“เพคะ”
แม้ว่าจะบอกกับอาหรูไปเช่นนั้น แต่สำหรับเว่ยอ๋องที่เคยแต่จับดาบฟาดฟันข้าศึกและออกรบท่ามกลางสนามเลือดและสงคราม แต่เรื่องการก่อไฟต้มน้ำ ต้มยาเขาไม่เคยแตะต้องมาก่อน
กว่าจะก่อไฟได้หน้าเขาก็เต็มไปด้วยเขม่าดำ และยังเผลอทำยาหกใส่มือจนพองไปหลายแผล จึงได้รู้ว่าก่อนหน้านั้นลี่ซินทำเพื่อเขามามากเพียงใด
“แค่ต้มยาข้าก็ยังทำได้ไม่ดีเท่านาง แล้วแบบนี้ยังมีหน้าเป็นอ๋องแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่อยู่ได้งั้นหรือ ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก”
อาหารถูกใส่ปิ่นโตมาวางให้หน้าเรือนตามเวลา ซ่างเจวี๋ยยกมาให้นางที่หน้าห้อง ลี่ซินไม่เคยออกมาจากห้องเลยสักครั้ง เขาเองก็ได้แค่เอาทุกอย่างไปวางไว้ที่หน้าห้องให้เท่านั้น และไม่ไปรบกวนนางตลอดสามวันมานี้
“ลี่ซินเจ้ากินน้อยลงอีกแล้ว เช่นนี้ลูกจะไม่แข็งแรงนะเอาเช่นนี้ดีไหมข้าว่าจะเพิ่มผลไม้ เห็นว่าในป่ามีผลไม้อยู่มาก เอาไว้ข้าจะหามาให้เผื่อว่าเจ้าจะกินได้มากขึ้น”
แต่เขาไม่เคยได้รับคำ
