“ขอบพระทัยท่านอ๋อง กระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ”
“น่าแปลกนะที่พบเจ้าที่นี่ ได้ข่าวว่าพึ่งมาถึงเมืองหลวงแต่เหตุใดจึงไม่รีบไปรายงานตัวเหมือนกับขุนนางคนอื่น ๆ แต่กลับมาที่จวนสกุลอันก่อน”
อันลี่ซินรินน้ำชาและเดินไปถวายท่านอ๋อง เมื่อนางวางจอกชาเสร็จเขาก็ดึงนางให้มานั่งข้าง ๆ อย่างจงใจ ราวกับต้องการให้อีกฝ่ายทราบว่าเขาคือผู้ใดและเกี่ยวข้องกับอันลี่ซินเช่นไร ซึ่งเฉินลู่นั้นรับรู้สัญญาณข่มขู่ได้ในทันทีเช่นกัน
“ไม่ทราบว่าพระองค์จะเสด็จมาที่นี่กะทันหัน มีธุระอันใดเร่งด่วนหรือเพคะ”
“เรื่องนี้เอาไว้เราค่อยคุยกันส่วนตัวดีกว่า อีกอย่างที่นี่ยังมีแขก”
เขาพูดพลางหันไปมองอีกฝ่ายอย่างจงใจ ราชครูอันหันมามองทั้งสองก่อนจะรีบห้ามทัพที่ไร้ดาบตรงหน้าทันที
“จริงสิเฉินลู่ในเมื่อเจ้าพึ่งจะเข้ามาเมืองหลวงคงยังไม่มีจวนพักสินะ ตอนนี้เจ้าพักอยู่ที่ใดเล่า”
“ศิษย์คงจะไปพักจวนเดิมของท่านพ่อก่อนที่จะย้ายไปเรือนพระราชทานหล
