“เอ่อ หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้น หากว่าพระองค์ทรงมีเหตุจำเป็นจริง ๆ ก็มิใช่ว่าจะทำมิได้...”
“ช่างเถอะ ที่เจ้าพูดมาข้าก็พอเข้าใจได้ เจ้าก็ทำในสิ่งที่สมควรทำเถอะข้าขอตัวกลับก่อน”
นางมิทันได้พูดสิ่งใดท่านอ๋องก็รีบเดินจากไปโดยมิทันให้นางได้เอ่ยลา ในใจของอันลีซินเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาโดยฉับพลัน เพราะความอยากเอาชนะเขานางจึงหาข้ออ้างที่จะเลี่ยง แต่ที่ท่านอ๋องตรัสมานั้นก็มิใช่ว่าจะไม่มีความจริง นางเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดบิดาจึงได้เชิญให้เฉินลู่พักอยู่ที่จวนต่อหน้าพระพักตร์ท่านอ๋องเช่นนี้
“ข้าควรจะทำเช่นไรดีเล่า นี่ท่านพ่อจงใจหาเรื่องให้ข้าใช่หรือไม่”
“คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องกลับไปแล้วเจ้าค่ะ”
“ข้ารู้แล้ว อาหรูเจ้าให้สาวใช้สักสองสามคนไปหาพ่อบ้านหลงเพื่อช่วยเขาจัดที่พักให้คุณชายเฉิน”
“เจ้าค่ะ”
ตำหนักท่านอ๋อง
เมื่อเว่ยอ๋องเสด็จกลับและเดินตึงตังเข้ามาด้านในตำหนัก ทุกคนก็เริ่มรู้ว่าคงจะมีเรื่อง
